Υπάρχουν μερικοί που φαίνεται πως δεν κατάλαβαν τι συνέβηκε με την οικονομική κρίση, ή δεν θέλουν να καταλάβουν. Σκέφτηκα λοιπόν να αναλύσω το θέμα σε τρεις φάσεις, με ένα απλό και παραστατικό τρόπο.
1η Φάση της κρίσης: 1974-2010. Όλες οι κυβερνήσεις, μηδέ μιας εξαιρουμένης, άνοιξαν ένα τεράστιο λάκκο με χρέη, διαφθορά και κακοδιαχείριση. Έβαλαν το χέρι τους και οι βόρειοι «φίλοι» μας, δίνοντας φτυάρια και αξίνες στους πολιτικούς για να γίνει ο λάκκος πιο βαθύς. Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στο λάκκο το βαθύ, ζούσε και κυκλοφορούσε ο λαός ανέμελος, ψηφίζοντας και ξαναψηφίζοντας τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, και γι αυτό ο λάκκος έγινε τεράστιος.
2η Φάση της κρίσης: 2010-2014. Και οι δυο κυβερνήσεις της περιόδου αυτής, υπέγραψαν φοβερά μνημόνια και με αυτά αλυσόδεσαν το λαό και του ζήτησαν να δουλεύει περισσότερο και με λιγότερα χρήματα για να ξοφληθούν οι τόκοι και το χρέος. Το χρέος όμως ήταν τόσο μεγάλο που ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, όσο σκληρά και να εργαζόντουσαν οι κάτοικοι της χώρας. Η εξόφληση του χρέους έμοιαζε με μια πέτρινη σκάλα μέσα στο λάκκο που θα έβγαζε στην επιφάνεια, αλλά δεν τέλειωνε ποτέ το χτίσιμό της, γιατί κατασκευαζόταν με πέτρες που έβγαιναν από τον ίδιο το λάκκο. Έτσι ο λάκκος γινόταν πιο βαθύς και η σκάλα δεν τέλειωνε ποτέ.
Από το λάκκο φρόντισαν να μείνουν απ’ έξω αρκετοί πολιτικοί και διαπλεκόμενοι, αλλά και όχι λίγοι συμπολίτες, κάνοντας μια ζωή φυσιολογική, σε αντίθεση με τα εκατομμύρια των υπόλοιπων κατοίκων που υπέφεραν λόγω της κρίσης.
3η Φάση της κρίσης: 2015. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησε να απαλλάξει τους κατοίκους από τα δεσμά. Κατάφερε με δυσκολία να λύσει μερικές αλυσίδες, αλλά οι δανειστές δεν την άφησαν να προχωρήσει περισσότερο.
Έστω και με τις λίγες αλυσίδες που λύθηκαν και με την ελπίδα πως θα λυθούν και άλλες, οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι ένιωσαν υπερήφανοι και απόκτησαν ξανά την αξιοπρέπεια τους. Όρθωσαν το ανάστημα τους και θύμισαν στους ξένους ότι οι λαοί που έχουν ένδοξη ιστορία, δεν υποκύπτουν γιατί έχουν την υπερηφάνεια μέσα τους από τη στιγμή που γεννιούνται.
1η Φάση της κρίσης: 1974-2010. Όλες οι κυβερνήσεις, μηδέ μιας εξαιρουμένης, άνοιξαν ένα τεράστιο λάκκο με χρέη, διαφθορά και κακοδιαχείριση. Έβαλαν το χέρι τους και οι βόρειοι «φίλοι» μας, δίνοντας φτυάρια και αξίνες στους πολιτικούς για να γίνει ο λάκκος πιο βαθύς. Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στο λάκκο το βαθύ, ζούσε και κυκλοφορούσε ο λαός ανέμελος, ψηφίζοντας και ξαναψηφίζοντας τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς, και γι αυτό ο λάκκος έγινε τεράστιος.
2η Φάση της κρίσης: 2010-2014. Και οι δυο κυβερνήσεις της περιόδου αυτής, υπέγραψαν φοβερά μνημόνια και με αυτά αλυσόδεσαν το λαό και του ζήτησαν να δουλεύει περισσότερο και με λιγότερα χρήματα για να ξοφληθούν οι τόκοι και το χρέος. Το χρέος όμως ήταν τόσο μεγάλο που ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, όσο σκληρά και να εργαζόντουσαν οι κάτοικοι της χώρας. Η εξόφληση του χρέους έμοιαζε με μια πέτρινη σκάλα μέσα στο λάκκο που θα έβγαζε στην επιφάνεια, αλλά δεν τέλειωνε ποτέ το χτίσιμό της, γιατί κατασκευαζόταν με πέτρες που έβγαιναν από τον ίδιο το λάκκο. Έτσι ο λάκκος γινόταν πιο βαθύς και η σκάλα δεν τέλειωνε ποτέ.
Από το λάκκο φρόντισαν να μείνουν απ’ έξω αρκετοί πολιτικοί και διαπλεκόμενοι, αλλά και όχι λίγοι συμπολίτες, κάνοντας μια ζωή φυσιολογική, σε αντίθεση με τα εκατομμύρια των υπόλοιπων κατοίκων που υπέφεραν λόγω της κρίσης.
3η Φάση της κρίσης: 2015. Η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησε να απαλλάξει τους κατοίκους από τα δεσμά. Κατάφερε με δυσκολία να λύσει μερικές αλυσίδες, αλλά οι δανειστές δεν την άφησαν να προχωρήσει περισσότερο.
Έστω και με τις λίγες αλυσίδες που λύθηκαν και με την ελπίδα πως θα λυθούν και άλλες, οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι ένιωσαν υπερήφανοι και απόκτησαν ξανά την αξιοπρέπεια τους. Όρθωσαν το ανάστημα τους και θύμισαν στους ξένους ότι οι λαοί που έχουν ένδοξη ιστορία, δεν υποκύπτουν γιατί έχουν την υπερηφάνεια μέσα τους από τη στιγμή που γεννιούνται.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΑΝΔΡΑΝΗΣ
Σχόλιο: Το κακό, απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον μέχρι τώρα, είναι ότι το σπάσιμο των αλυσίδων απελευθέρωσαν χέρια για να φτιάξουν την ίδια σκάλα που βαθαίνει τον ίδιο λάκκο. Το παράδειγμα είναι πολύ πετυχημένο. Υπάρχει λύση; Υπάρχει αν φερθούμε έξυπνα. Καταρχάς βάζουμε πάτο στο λάκκο. Από δω και κάτω δεν ξανασκάβουμε. Για να φτιάξουμε τη σκάλα όμως θέλουμε υλικά. Πως μπορούμε να τα βρούμε; Υπάρχουν δυο λύσεις. Η πρώτη, η φαινομενικά εύκολη, είναι να τα πάρουμε απ' έξω. Δοκιμασμένη και καταστροφική λύση που μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Η δεύτερη να αρχίσουμε να σκάβουμε τα πλαϊνά του λάκκου από την κορυφή της σκάλας και όχι απ' τον πάτο της. Δύσκολο και επίπονο αλλά τα υλικά που θα βγάζουμε θα είναι δικά μας, δεν θα βαθαίνουν το λάκκο και τα νέα σκαλοπάτια που θα φτιάξουμε θα οδηγούν στο φως. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Γιώργος Ανδρεάδης