Την Κυριακή που μας πέρασε, στις 20 του Μάρτη, παρακολούθησα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση που διοργανώθηκε από την Ένωση Γονέων με θέμα την επαναδραστηριοποίηση του Συλλόγου «Φίλοι του Κέντρου Υγείας Πάρου». Να σας πω την αλήθεια, αν και είμαι σχεδόν δύο χρόνια στο νησί, πρώτη φορά άκουσα ότι υπάρχει τέτοιος Σύλλογος και μάλιστα η πληροφορία έφτασε σε μένα από τον ηλεκτρονικό τύπο, όταν ανακοινώθηκε η συνάντηση. Επειδή πιστεύω ότι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει το νησί μας είναι η υγεία, είδα με πολύ ενδιαφέρον τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, τη στιγμή μάλιστα που οι φωνές για το θέμα έχουν ελαχιστοποιηθεί, ύστερα από το τρίτο μνημόνιο και την απραξία του συντονιστικού.
Εδώ, πολύ γρήγορα, θέλω να σημειώσω κάτι. Το γεγονός ότι μία κίνηση δεν πέτυχε τον στόχο της δε σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Ούτε, βέβαια, επειδή κάποιοι, για τους δικούς τους λόγους, άλλαξαν γνώμη για την αντιμετώπιση των ζητημάτων, οι υπόλοιποι πρέπει να πάμε σπίτια μας. Το συντονιστικό δεν ήταν κτήμα κανενός ή, να το πω αλλιώς, είναι κτήμα που καλλιεργήσαμε όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Πρέπει να διαβάσουμε προσεχτικά την ιστορία του, να διδαχθούμε από τα λάθη μας, να θέσουμε στόχους, να καταστρώσουμε στρατηγική σε βάθος χρόνου και να ξαναδιεκδικήσουμε μέχρι να πετύχουμε.
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας. Στη συνάντηση αυτή οι παρουσίες ήταν πολλές και μάλιστα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Αυτό είναι ένα πρώτο σημαντικό στοιχείο, το οποίο, κατά την άποψή μου, έχει μια ξεχωριστή σημασία, γιατί καταδεικνύει ότι το πρόβλημα της υγείας μας απασχολεί όλους. Προφανώς, εκείνο που δημιουργεί αντιθέσεις είναι ο τρόπος αντιμετώπισής του. Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε, απέναντι σε ένα αναγνωρισμένο από όλους πρόβλημα, είναι να συμφωνήσουμε, εξολοκλήρου και όσο μπορούμε, να προβλέψουμε σε βάθος χρόνου τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσουμε για την επίλυσή του. Χρειάζεται μεθοδικότητα και πολύ δουλειά. Χρειάζεται χρόνος προσωπικός και κόπος.
Στη συνάντηση της Κυριακής, πέρα από τα άλλα ενδιαφέροντα που ακούστηκαν, ειπώθηκε ότι ο Σύλλογος πρέπει να επαναλειτουργήσει, γιατί το Κ.Υ. έχει ανάγκη τη βοήθειά μας. Ξέρετε. αυτή η άποψη είναι σα να έρχεται κάποιος και να λέει: Θωρακίστε το νησί περιμετρικά, γιατί περιμένουμε εισβολή, κι εμείς να αποφασίσουμε να φυλάξουμε μόνο το λιμάνι, γιατί από εκεί μπαίνει και βγαίνει όλος ο κόσμος. Όπως έχω ξαναπεί, το θέμα της υγείας οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε συνολικά. Ρωτώ, λοιπόν: Τι θα γίνει με τις ειδικότητες που δεν υπάρχουν και τις κενές οργανικές θέσεις στο Κ.Υ.; Τι θα γίνει με τον αξονικό τομογράφο που παραμένει στο κουτί του, ωσάν βαφτιστικός σταυρός; Γιατί το Κ.Υ. δεν πραγματοποιεί προληπτικές ιατρικές εξετάσεις; Γιατί το αεροπλάνο του Βελεντζείου δεν πετάει, ενώ εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται τα πλωτά πανάκριβα και ακατάλληλα μέσα; Γιατί ο Δήμος δεν αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει το θεσμικό του ρόλο, στο πλαίσιο της νομοθεσίας του Ελληνικού κράτους; Μέχρι που είναι διατεθειμένοι οι, κατά καιρούς, σύλλογοι και συντονιστικά να φτάσουν, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους σε κινηματικό επίπεδο; Γιατί η πολιτεία δεν πληρώνει τους γιατρούς στην ώρα που πρέπει, έστω αυτό το ελάχιστο που τους έχει υποσχεθεί; Πώς θα χρησιμοποιηθεί η περιβόητη τηλεϊατρική, όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα επικοινωνιακά και επιστημονικά μέσα; Από το 1989 τι κάνουν οι υπεύθυνοι για το θέμα αυτό; Η τριμελής Διοικούσα επιτροπή του Κ.Υ. γιατί παραμένει με δύο άτομα, ύστερα από την, πάνω από ένα χρόνο, παραίτηση του Προέδρου της κ. Καρασαντέ και επί της ουσίας δεν λειτουργεί;
Ξέρετε, για όλα αυτά υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και ο Έπαρχος κ. Κώστας Μπιζάς είναι ο μόνος που έθιξε το θέμα. Βέβαια, το έθιξε ακροθιγώς. Λέω, λοιπόν, ότι για όλα αυτά υπάρχουν πολιτικές ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ της περιόδου 1973 – 2010. Πολιτικές ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και τους λοιπούς που τους στήριξαν την πενταετία 2010 – 2015. Πολιτικές ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν στο ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας διετίας που ήρθε με θρησκευτική ευλάβεια να αποτελειώσει ότι άφησαν μισοτελειωμένο οι προηγούμενοι. Πολιτικές ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν στον λαό που ξανά και ξανά, ενώ βιώνει μια ανεξάντλητη και χωρίς πάτο κατάντια, τους ξαναψηφίζει.
Προσωπικά, εύχομαι κάθε επιτυχία στον συγκεκριμένο Σύλλογο, όμως, θα μου επιτρέψετε να πω, αν δεν αναθεωρήσει τους στόχους του και δεν οργανώσει σε βάθος χρόνου τις δράσεις του, θα κάνει άλλη μια τρύπα στο νερό.
Γιώργος
Ανδρεάδης