Παρατήρησα, και μάλιστα πολύ έντονα τώρα τελευταία, ότι, από τότε που τα cookies μπήκαν στις ζωές μας, εξαφανίζονται από την αρχική σελίδα του f/b, με γεωμετρική πρόοδο, οι φίλοι. Η αρχική μου σελίδα, λοιπόν, πλημμυρίζει κάθε μέρα από σελίδες, αναρτήσεις και νέα που δήθεν με ενδιαφέρουν, τοποθετώντας στο περιθώριο την επικοινωνία με τους φίλους. Από τους περίπου 300 φίλους που έχω είναι ζήτημα να βλέπω στην αρχική μου σελίδα νέα και αναρτήσεις από μέχρι το πολύ 6 ή 7 άτομα, που είναι μάλιστα τα ίδια κάθε φορά. Επίσης, για να σας προλάβω, είναι τσεκαρισμένο ότι οι λογαριασμοί των φίλων που δεν βλέπω πια είναι ενεργοποιημένοι και μάλιστα καθημερινά ενεργοί.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι και το f/b, ως συστημικό μέσο επικοινωνίας, ακολουθεί το συρμό της αποξένωσης που υφιστάμεθα από τα μμε, χειραγωγώντας την επικοινωνία με τρόπο ύπουλο και υποδουλωτικό. Από τη μία υπάρχει σωρεία πληροφοριών από blogs και ιστοσελίδες αλλά, από την άλλη, εξαφανίζεται η ουσιαστική επικοινωνία που θα μπορούσες να έχεις με τους φίλους που, επιμελώς και χωρίς να το επιλέξουμε, περιθωριοποιούνται.
Αυτή η φασιστική επιβολή των cookies, αφού δεν έχουμε το περιθώριο να τα αρνηθούμε, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μόνη χρησιμότητα του f/b αλλά και ολόκληρου του διαδικτύου ως μέσου επικοινωνίας είναι μόνο για το φακέλωμα ιδεών, σχέσεων και προτιμήσεων. Έτσι, τα συγκεκριμένα «ελεύθερα» μέσα μετατρέπονται, τελικά και μάλιστα καμουφλαρισμένα για τους πολλούς, σε μάτι του μεγάλου αδερφού που βρίσκεται παντού. Περνάει από το παιχνίδι ενός παιδιού και τις αναζητήσεις ενός έφηβου και φτάνει στις οποιεσδήποτε προτιμήσεις και ιδιαιτερότητες των ενηλίκων είτε αυτές αφορούν ιδέες είτε διασκέδαση ή ακόμα και φαγητό. Δημιουργεί, λοιπόν, έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για τον καθένα μας, ο οποίος διαφυλάσσεται βέβαια από τη νομοθεσία περί απορρήτου. Επίσης, εύλογα μπορούμε να σκεφτούμε ότι αυτός ο τεράστιος όγκος πληροφοριών δύσκολα μπορεί από κάποιον να αξιοποιηθεί, γιατί θα χρειαστούν άπειρες εργατοώρες έρευνας του υλικού. Θα συμφωνήσω, προς χάριν της συζήτησης, και με τις δύο ασφαλιστικές δικλείδες του νόμου και του χρόνου που μπήκαν. Όμως, όταν, για οποιοδήποτε λόγο, αρθούν οι νόμοι και παράλληλα ο στόχος της έρευνας συγκεκριμενοποιηθεί στα «επικίνδυνα» για το καθεστώς πρόσωπα, το προς έρευνα υλικό γίνεται ελάχιστο και εξαιρετικά διαχειρίσιμο.
Καλό θα είναι, λοιπόν, όλοι εμείς που γράφουμε ό,τι γράφουμε, είτε χρησιμοποιώντας τις υπογραφές μας είτε τα ψευδώνυμά μας, να είμαστε πλήρως συνειδητοποιημένοι για το τι μπορεί να μας ξημερώσει. Άρα, ως συνειδητοποιημένοι πλέον, το να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας είναι μια λύση δειλίας.
Επίσης, και πάλι ως συνειδητοποιημένοι, πρέπει και να οργανωθούμε. Παλιά οι οργανώσεις ήταν μυστικές. Σήμερα που τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα από παλιά πρέπει να αναλάβουμε το κόστος της φανερής οργάνωσης της κοινωνίας. Επειδή, λοιπόν, όλοι εμείς, που βλέπουμε τη χώρα μας να διαλύεται, ήδη εκτιθέμεθα, ας δώσουμε σ’ αυτό που κάνουμε τη βαρύτητα που του πρέπει και ας οργανωθούμε.
Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλούστατο. Ας επισκεπτόμαστε οι ίδιοι τους τοίχους των φίλων μας, για να μαθαίνουμε πρωτίστως τα νέα τους και έχοντας πάντα στο μυαλό μας την οργάνωση της κοινωνίας. Ας δημιουργήσουμε θεματικές σελίδες για τα τοπικά προβλήματα που μας απασχολούν και ας συμμετέχουμε μαζικά κι εκεί. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσουμε από κοινού…
Γιώργος Ανδρεάδης