Η απόσταση από την ανθρωπότητα ανοίγεται μπροστά σου όταν στέκεσαι στην χλωρή άμμο αυτού του μικροσκοπικού νησιού του Ειρηνικού.
Η ατόλλη Midway είναι το πιο απομακρυσμένο κομμάτι γης από τον πολιτισμό παρόλα αυτά, η μηχανή αυτού του πολιτισμού ακόμη βουίζει, πληροφορία και στριμωξίδι.
Στεκούμενος κανείς στην απομακρυσμένη ακτή του νησιού νιώθει μια ηρεμία και ταπεινότητα – μέχρι να κοιτάξει κάτω, στα πόδια του.
Στην παραλία βρίσκεται ένα κράνος μοτοσικλέτας, ένα κεφάλι κούκλας βιτρίνας, μια λαβή ομπρέλας και μία σαγιονάρα.
Δεν έπεσαν από αεροπλάνο ή από πλοίο και δεν ζουν εδώ πολίτες που θα μπορούσαν να τα έχουν αφήσει εκεί.
Ξεβράστηκαν εδώ από την παλίρροια, πιθανότατα από την Κίνα ή τις ΗΠΑ, χιλιάδες μίλια μακριά – μέρος μιας τεράστιας πλαστικής έκτασης απορριμμάτων, η οποία περιστρέφεται στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, στην οποία πολύ πιθανά συμβάλλετε. Και αυτά είναι μόνο τα κομμάτια που μπορούμε να δούμε.
Το πλαστικό έχει καταστεί ζωτικό μέρος της ζωής μας. Ωστόσο, τα καπάκια των πλαστικών ποτηριών του καφέ, τα μπουκάλια νερού και οι σακούλες που χρησιμοποιούμε μία φορά και πετάμε, καταλήγουν κάπου – σε χώρους υγειονομικής ταφής, αλλά και στον ωκεανό.
Σχεδόν κάθε κομμάτι πλαστικού που έχει κατασκευαστεί μέχρι σήμερα ακόμη υπάρχει. Πάνω από πέντε τρισεκατομμύρια πλαστικά είναι ήδη στους ωκεανούς, και μέχρι το 2050 θα υπάρξουν περισσότερα πλαστικά στη θάλασσα από τα ψάρια, σε βάρος, σύμφωνα με το Ίδρυμα Ellen MacArthur.
Περίπου 8 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών σκουπιδιών διαρρέουν κάθε χρόνο στον ωκεανό και αυτό γίνεται χειρότερο κάθε χρόνο. Λέγεται ότι οι Αμερικανοί ότι χρησιμοποιούν 2,5 εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια κάθε ώρα.
Τίποτα δεν είναι επείγον μέχρι να αισθανθεί κανείς το κάψιμο, ή να δει τα κόκκινα φώτα. Εδώ, ο αντίκτυπος του πλαστικού έρχεται κατά πρόσωπο. Το Midway βρίσκεται εκτός ορατότητάς μας αλλά και πάλι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
Ένας τόπος που στο παρελθόν φιλοξένησε την αποφασιστική μάχη που έστρεψε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπέρ των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένος σε έναν νέο αγώνα.
Η μυρωδιά της αποσύνθεσης
Έπρεπε να πετάξουμε στο Midway τη νύχτα. Μόνο τότε, τα εκατομμύρια των πουλιών που κατακλύζουν το νησί σε εποχή αιχμής, εκκενώνουν τον αεροδιάδρομο. Μπορέσαμε να φτάσουμε εδώ μόνο με την άδεια της αμερικανικής κυβέρνησης και τη βοήθεια ενός ιδιωτικού αεροσκάφους.
Έπρεπε να πετάξουμε στο Midway τη νύχτα. Μόνο τότε, τα εκατομμύρια των πουλιών που κατακλύζουν το νησί σε εποχή αιχμής, εκκενώνουν τον αεροδιάδρομο. Μπορέσαμε να φτάσουμε εδώ μόνο με την άδεια της αμερικανικής κυβέρνησης και τη βοήθεια ενός ιδιωτικού αεροσκάφους.
Μέρος αυτού είναι φύση: το CNN επισκέφτηκε το νησί τον Ιούνιο – την εποχή του χρόνου, όπου τα άλμπατρος Laysan γεννούν τα αυγά τους και μαθαίνουν στους νεοσσούς τους να πετούν ή αλλιώς θα πεθάνουν.
Αλλά ένα άλλο μέρος της είναι κατασκευασμένο από τον άνθρωπο: Όταν ανοίγετε τα εύθραυστα πλευρά των πτηνών που δεν επιβίωσαν – όπως είπε ο αμερικανός Υπεύθυνος Υπηρεσιών Αλιευμάτων και Άγριας Ζωής Matthew Brown μπροστά μας – ο τεράστιος όγκος των πλαστικών απορριμμάτων του κόσμου μας, γίνεται τώρα εμφανής.
Μέσα στον ελαφρύ σκελετό ενός άλμπατρος, βρήκαμε καπάκια μπουκαλιών και αναπτήρα τσιγάρων, ανάμεσα σε φαινομενικά ατελείωτα μικροσκοπικά θραύσματα πλαστικού. Είναι σαν το πλαστικό πράγματι η διατροφή του πουλιού.
Αυτά τα έντονα χρωματισμένα πλαστικά θραύσματα διαλέχτηκαν από τη θάλασσα από τους γονείς του πουλιού, που τα πέρασαν για φαγητό, και στη συνέχεια τα τάισαν τους απογόνους τους. Τα πουλιά δεν μπορούν να αφομοιώσουν τα πλαστικά κομμάτια, αλλά εξακολουθούν να αισθάνονται πληρότητα στο στομάχι τους, γεγονός που προκαλεί υποσιτισμό και θάνατο, σύμφωνα με τους ερευνητές. Οι εθελοντές εδώ έχουν μια σχεδόν πλήρους απασχόλησης δουλειά μαζεύοντας τα πτώματα.
Έχουν προσπαθήσει να καθαρίσουν το Midway, η τεράστια χωματερή πλαστικών απορριμμάτων που βρίσκεται στον αεροδιάδρομο αναμένοντας τη συλλογή από σκάφη είναι απόδειξη αυτού. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο, επειδή τόσα ξεβράζονται στην ξηρά καθημερινά – για να μην αναφέρουμε τους πέντε τόνους που τα πουλιά φέρνουν στο νησί, μέσα στο στομάχι τους, κάθε χρόνο, σύμφωνα με τον Brown.
Το ανατολικό νησί είναι τώρα γεμάτο με μικροσκοπικά κομμάτια πλαστικού. Τα πουλιά πεθαίνουν και αποσυντίθενται, αλλά το πλαστικό μέσα τους παραμένει για πάντα στην άμμο – ένα στρώμα των κατορθωμάτων του ανθρώπου που δεν θα φύγει ποτέ. Το Midway πιθανότατα θα εξαφανιστεί κάτω από τα αυξανόμενα επίπεδα των ωκεανών, πριν τα πλαστικά αποσυντεθούν.
Αυτό είναι κλασσικό σενάριο «ένδειξης του μεγέθους του κινδύνου» δήλωσε ο Brown.
«Αυτό είναι ένα ζώο που εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον ωκεανό για την επιβίωσή του, ακριβώς όπως και 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αν τα παιδιά τους, οι νεοσσοί τους, επηρεάζονται από το πλαστικό αυτό είναι πολύ απλά ένας οιωνός του τι επέρχεται και για μας».
Από τα ψάρια στο πιάτο
Το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς βρίσκεται στην αιχμή του αόρατου. Εάν γονατίσετε στο Midway και κολλήσετε το χέρι σας στην καυτή άμμο, μπορείτε να τραβήξετε μια ανησυχητική πολύχρωμη ποικιλία σωματιδίων.
Αυτά είναι που οι ακτιβιστές ονομάζουν «νέα άμμο» – το πλαστικό που έχει σπάσει σε όλο και μικρότερα κομμάτια και στη συνέχεια γίνεται μέρος της ακτογραμμής.
———————–
Τρώτε τη δική σας οδοντόβουρτσα?
Η οδοντόβουρτσα σας είναι ένα από τα πολλά καθημερινά αντικείμενα κατασκευασμένα από πλαστικό. Τα περισσότερα πλαστικά παράγονται από πετρέλαιο.
Η παραγωγή πλαστικών έχει αυξηθεί τα τελευταία 50 χρόνια και θα μπορούσε να διπλασιαστεί και πάλι έως το 2036.
15 εκατομμύρια τόνους το 1964
311 εκατομμύρια τόνους το 2014
612 εκατομμύρια τόνους το 2036
Δισεκατομμύρια οδοντόβουρτσες πετιούνται κάθε χρόνο.
Αλλά λιγότερο από το 14% των πλαστικών ανακυκλώνονται παγκοσμίως.
Τουλάχιστον 8 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού εισέρχονται στους ωκεανούς μας κάθε χρόνο – αυτό είναι ένα απορριμματοφόρο ανά λεπτό.
Πάνω από 5 τρισεκατομμύρια τεμάχια πλαστικού είναι στους ωκεανούς μας, ζυγίζοντας 269.000 τόνους – όσο δηλαδή ζυγίζουν 3.585 μπλε φάλαινες.
Μέχρι το 2050, μπορεί να υπάρχουν περισσότερα πλαστικά στους ωκεανούς μας από ό, τι ψάρια.
Τα περισσότερα πλαστικά δεν βιοδιασπώνται – αντίθετα, διασπώνται σε μικρότερα κομμάτια, τα οποία προσελκύουν τοξίνες …
Θα μπορούσατε να καταναλώνετε έως και 11.000 κομμάτια μικροπλαστικού κάθε χρόνο – καθώς και τις τοξίνες που έρχονται μαζί με αυτά.
Πηγές: Ίδρυμα Ellen MacArthur, Lisbeth Van Cauwenberghe
Προμηθευτείτε τώρα την οικολογική οδοντόβουρτσα από μπαμπού: ΕΔΩ!
—————–
Αυτά τα μικρότερα σωματίδια είναι αυτά που καταλήγουν στην τροφική αλυσίδα. Τα μικρότερα, που ονομάζονται νανο-πλαστικά, βυθίζονται βαθιά στον ωκεανό και μπορούν να καταλήξουν στο πλαγκτόν. Μεγαλύτερα κομμάτια, γνωστά ως μικρο-πλαστικά, επιπλέουν σε μια «σούπα», αιωρούνται στο νερό και τρώγονται από τα ψάρια. Τα ψάρια έπειτα τρώγονται από «κορυφαίους θηρευτές» υψηλότερα στην τροφική αλυσίδα – συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων ή τη φώκια της Χαβάης.
Δεν γνωρίζουμε όσα θα θέλαμε για το τι έχει κάνει σε αυτές τις φώκιες το πλαστικό – είναι απειλούμενες, έτσι υπάρχουν περιορισμοί στο άνοιγμα τους για μελέτη, από επιστήμονες. Αλλά υπάρχουν ήδη ανησυχητικά σημάδια.
Η Jessica Bohlander, θαλάσσια βιολόγος από την Εθνική Διοίκηση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας, λέει ότι οι φώκιες λειτουργούν ως «φρουρός για την έκθεση σε πλαστικά και άλλους ανθεκτικούς οργανικούς ρύπους για τον άνθρωπο».
«Μερικά μεμονωμένα ζώα που έχουμε δει έχουν πολύ υψηλά επίπεδα [μικροπλαστικών], ιδιαίτερα σε ενήλικα αρσενικά», ανέφερε.
H Bohlander λέει ότι η κατάποση πλαστικού θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα αναπαραγωγής για τις φώκιες – και όσο μεγαλύτερο είναι το ζώο, τόσο μεγαλύτερη είναι η συγκέντρωση του πλαστικού.
«Είναι πολύ ανησυχητικό», είπε. «Σε κάθε βήμα της τροφικής αλυσίδας, η συγκέντρωση που μπορεί να μετρηθεί στους ιστούς των ζώων μεγαλώνει.»
11.000 τεμάχια πλαστικού κάθε χρόνο
Τα θαλασσινά είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ζωή, αλλά υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι τα ψάρια μπορεί να προτιμούν να τρώνε πλαστικό αντί για τροφή.
(Σημείωση από την ομάδα Ethos & Empathy: ΔΕΝ είναι απαραίτητα για την ανθρώπινη ζωή τα θαλασσινά)
Οι Σουηδοί επιστήμονες πρόσφατα απέδειξαν ότι η προνύμφη της πέρκας που εκτράφηκε σε νερά που περιέχουν μικρο-πλαστικά «έφαγε μόνο το πλαστικό και αγνόησε τη φυσική της πηγή τροφής, το ελεύθερα επιπλέων ζωοπλαγκτόν».
Αυτή η διατροφή με πλαστικο καθυστέρησε τους ρυθμούς ανάπτυξης, μείωσε τους ρυθμούς επώασης και προκάλεσε μη φυσιολογικές συμπεριφορές στα νεαρά ψάρια, σύμφωνα με τη μελέτη.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι το πλαστικό είναι επιβλαβές για τον άνθρωπο. Η αμερικανική κυβέρνηση λέει ότι το στυρόλιο – ένα από τα βασικά συστατικά του πλαστικού – είναι πιθανώς καρκινογόνο για τον άνθρωπο. Μελετά τις επιπτώσεις των πλαστικών απορριμμάτων στη θαλάσσια ζωή και σχεδιάζει να ξεκινήσει έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, συμπεριλαμβανομένου του σχηματισμού του εμβρύου.
Μια μελέτη διαπίστωσε ότι τα ανθρωπογενή θαλάσσια συντρίμμια μπορεί να προκαλέσουν «σωματική βλάβη» στον άνθρωπο όταν απορροφούνται μέσω των θαλασσινών. Μία άλλη εκτιμά ότι οι Ευρωπαίοι που τρώνε οστρακοειδή θα μπορούσαν να εκτίθενται σε 11.000 κομμάτια μικροπλαστικού κάθε χρόνο.
Αυτό που η επιστήμη δεν έχει αποδείξει ακόμα είναι εάν το πλαστικό στα ψάρια που τρώμε βλάπτει άμεσα την υγεία μας. Αλλά πλησιάζει προς τα εκεί, και η πραγματική ανησυχία της κυβέρνησης αυξάνεται.
Και το Μίντγουεϊ, χάρη στη δική του απόσταση και ζημιά, αποτελεί απόδειξη.
Ο Μάθιου Μπράουν μου είπε ότι τρώει σούσι πολύ λιγότερο από ό, τι συνήθιζε.
«Τα πλαστικά προσελκύουν επίσης και άλλους μολυντές, οπότε αν τρώτε τρόφιμα με μικρά κομμάτια μπλε και κόκκινου χρώματος, αυτά προσελκύουν … άλλους μολυντές στον ωκεανό. Αυτό έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κύρια πηγή τροφή μας.»
Η επιλογή που έχει κάνει ο κόσμος
Πήραμε μια βάρκα από το νησί, προς τον κοραλλιογενή ύφαλο που το περιβάλλει. Εκεί, μπορεί κανείς να αισθανθεί την τρομερή δύναμη της φύσης.
Στον ύφαλο κοντά είχε πιαστεί ένα θέαμα πολύ πιο ανησυχητικό από τα μπουκάλια που είχαμε δει να επιπλέουν γύρω μας στο νερό. Σε έναν κολπίσκο ήταν μια «σούπα» από μικροσκοπικά λευκά σφαιρίδια. Ένα τεράστιο κομμάτι συσκευασίας φελιζόλ είχε πιαστεί, επιπλέοντας τώρα και σιγά-σιγά διασπώμενο. Στην παχιά του «σούπα» υπήρχε μια φιάλη, ένα φτερό και άλλα σκουπίδια. Θα μπορούσε κανείς να κολυμπήσει μέσα σε αυτό εύκολα, αφήνοντας το κεφάλι του να αναδυθεί στη μέση του.
Σημάδια ανθεκτικότητας και ανυπακοής στη φύση αφθονούν, αλλά σε μια γωνία, η απροσεξία του ανθρώπου έχει ήδη καταλάβει έναν ορατό χώρο και, ίσως για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, έναν μη ορατό. Απλά δεν ξέρουμε τι έχουμε ήδη κάνει.
Το δυσκολότερο μέρος σχετικά με το ταξίδι στο Midway είναι η αίσθηση της αδυναμίας που αφήνει. Η ζημιά εκεί άρχισε με επιλογές – και απορρίμματα – πριν από δεκαετίες. Και το πρόβλημα αυξάνεται, δεν συρρικνώνεται, καθώς η ανθρωπότητα γίνεται πιο περιβαλλοντικά συνειδητή.
Η διακοπή αυτής της ροής των απορριμμάτων θα απαιτούσε μια απίστευτη αλλαγή στην καθημερινή συμπεριφορά των 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Η Κίνα, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, το Βιετνάμ και η Σρι Λάνκα θεωρούνται οι πέντε χειρότεροι παραβάτες όταν πρόκειται για πλαστική ρύπανση, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science και μπορείτε να προβλέψετε το ίδιο μεγάλη επιτυχία λέγοντας στους ανθρώπους εκεί να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τα πλαστικά μιας χρήσης με το να κάνετε το ίδιο στις ΗΠΑ. Δοκιμάζοντας τη φράση: «Λυπάμαι, δεν μπορείτε να έχετε αυτόν τον καφέ δεδομένου ότι δεν έχετε φέρει το δικό σας επαναχρησιμοποιήσιμο κύπελλο.»
4.485.451 κιλά πλαστικού έχουν εισέλθει στον ωκεανό από τότε που άρχισες να διαβάζεις αυτό το άρθρο.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε; Πολύ λίγα, εκτός και αν το κάνουμε όλοι. Μπορούμε να ξεκινήσουμε φέρνοντας μπουκάλια νερού στην δουλειά ή ένα επαναχρησιμοποιήσιμο πιρούνι στο καφέ ή επιμένοντας σε λιγότερη συσκευασία για τα προϊόντα.
Προς το παρόν, η ισορροπία ανάμεσα στην ευκολία και τον πιθανό κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία είναι υπέρ της κούπας καφέ μιας χρήσης. Εάν η επιστήμη δεν έχει φτάσει εκεί ακόμα, η κοινή γνώμη δεν θα φτάσει ποτέ.
Υπάρχει μια μικροσκοπική αίσθηση ελπίδας μέσα σε αυτή την απειλητική καταστροφή, μια που συχνά ακούω όταν μιλάω με τους ερευνητές, κάτι που δείχνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα κάτι τόσο φαινομενικά, προφανώς κακό για τον πλανήτη – και τους ανθρώπους – που για αιώνες έγινε δεκτό ως κανονικό κομμάτι του ευτυχισμένου, σύγχρονου κόσμου μας.
Θυμάστε το κάπνισμα; Δεν το κάνουμε αυτό πια.
Πηγή: CNN
Ευχαριστούμε πολύ για την μετάφραση την Αναστασία Νικολίτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου