Εδώ και κάμποσες μέρες, ταλαιπωρούμαι από ανάκατες σκέψεις διαφόρων προελεύσεων και καταλήξεων. Ήθελα να γράψω για την απεργία της Πέμπτης για τη συμμετοχή του κόσμου, των εργαζομένων, αυτών που πλήττονται άμεσα και καίρια από τις πολιτικές των πολιτικών που οι ίδιοι ψηφίζουν. Για την νοοτροπία κάποιων που δρουν ανάλογα με τις ορέξεις των διπλανών τους, με γνώμονα την προσωπική ζωή τους και τις υποκειμενικές ανάγκες τους, οι οποίες ξεκινούν και σταματούν στο κατώφλι της πόρτας τους.
Για τον αντίκτυπο που έχει η απάθεια όλων αυτών απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούν, καταθέτοντας την ψυχή τους σ’ αυτό που κάνουν για όλους. Σε αυτούς που η μόνη πηγή αισιοδοξίας, για να συνεχίσουν, δεν μπορεί να είναι άλλη από την συμμετοχή του κόσμου στην αναζήτηση «ουτοπιών» και στον καθορισμό αξιών, μέσα από τη συνειδητοποίηση της θέσης και της τάξης που ανήκουν.
Πόση κοροϊδία μπορεί να αντέξει κάποιος; Αυτός που απλώνει τη Γαλλική σημαία στην ιστορία του, στον πολιτισμό του, στα σύμβολά του και τέλος στη μούρη του πρέπει να είναι έτοιμος να σταθεί με θάρρος απέναντι στο θάνατο, πάνω στον οποίο είναι στημένα όλα αυτά.
Όλος ο δυτικός κόσμος χαίρεται την άνεση μιας διαφορετικής και ψεύτικης ζωής, βυθίζοντας, πολύ συνειδητά, τον υπόλοιπο κόσμο στην ανέχεια. Ο ιμπεριαλισμός της δύσης ως μέσο για τη δημιουργία όλο και περισσότερου πλούτου, στα χέρια όλο και λιγότερων, με το νόμο, δολοφόνων, άναψε φωτιές που πλέον μαίνονται ανεξέλεγκτες. Να θυμηθούμε το κάψιμο όλης της βόρειας Αφρικής πριν μερικά χρόνια, τη γενοκτονία λαών που σχεδόν εξαφανίστηκαν από το χάρτη, το Παλαιστινιακό, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Κυπριακό, όλη την υποδουλωμένη Αφρική, το χάλι της νότιας και κεντρικής Αμερικής, τους πολέμους στον Αραβικό κόσμο, την αποικιοκρατία από τον 15ο αιώνα και τη σφοδρή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;
Το να απλώνουμε σημαιούλες, χθες Αμερικάνικες και σήμερα Γαλλικές, είναι σα να αγνοούμε την ιστορία μας ως ανθρώπινο είδος. Το να κάνουμε λόγο για το τρομοκρατικό χτύπημα των πολλών νεκρών του Παρισιού, ξεχνώντας τα κουφάρια των μικρών παιδιών που ξεβράστηκαν στις ακτές μας και τους νεκρούς των βομβών, γενικότερα της δύσης και ειδικότερα της Γαλλίας, είναι άδικο, απάνθρωπο και εξαιρετικά επικίνδυνο. Κανείς δεν είναι περισσότερο ίσος από άλλους ούτε η ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από εκεί που αξίζει περισσότερο. Η ζωή δεν μπορεί να μπει σε χρηματιστήριο αξιών και η τιμή της να παίξει ανάλογα με το φυλετικό χρώμα, την θρησκευτική πίστη και τον τόπο προέλευσης ή διαμονής.
Τα όπλα που πυροβόλησαν χθες την ειρήνη στη Γαλλία είναι τα ίδια όπλα που πυροβολούν τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Είναι τα ίδια όπλα που φτιάχνονται σε δυτικά εργοστάσια και ταξιδεύουν σφαίρες που γράφουν πάνω τους τα ονόματά μας. Τα ονόματα των λαών όλου του κόσμου.
Γιώργος Ανδρεάδης