Έχω την αίσθηση ότι σε τούτη τη χώρα έχουμε χάσει τη μπάλα εντελώς. Μπερδεύουμε τα πάντα με όλα. Μπερδεύουμε τους θεσμούς με τα κινήματα, την προσωπική άποψη με τη συλλογική άποψη, το δημόσιο με το ιδιωτικό, τη θεσμική ιδιότητα με την προσωπική επιλογή, το δημαρχιλίκη με την αμκε, την εκκλησία με την πολιτική.
Σήμερα διάβασα ότι ο Σεραφείμ του Πειραιά με επιστολή του βγάζει λάδι τον Μαρινάκη του ολυμπιακού, ο οποίος κατηγορείται για σωρεία εξαιρετικά σοβαρών παρανομιών, σύμφωνα με το σκεπτικό του ανακριτή, γράφοντας στα παλαιότερα των εκκλησιαστικών υποδημάτων του μια ανακριτική διαδικασία που κράτησε σχεδόν 10 ώρες.
Η επιστολή συμπαράστασης στον «πρόεδρο» έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του με μοστραρισμένη την ιδιότητά του. Μητροπολίτης Πειραιώς τάδε.
Επειδή δεν είμαι θρησκόληπτος και πιστεύω ότι κάτω απ’ το ράσο και το καλιμαύκι υπάρχουν άνθρωποι, δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση να ασκηθεί, ακόμα κι απ’ αυτούς τους περισσότερο αναμάρτητους από μας, κριτική και να ειπωθεί η οποιαδήποτε γνώμη για το οτιδήποτε. Η προσωπική γνώμη όμως πρέπει να είναι προσωπική πέρα από το ράσο και τον τίτλο που κουβαλάει. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να εκφράζει προσωπική άποψη και να μνημονεύει στην υπογραφή του τη θεσμική ιδιότητά του ούτε επίσης να χρησιμοποιεί τον άμβωνα, όπως έχει γίνει κατ’ επανάληψη από διάφορους ρασοφόρους, ως βήμα για να ασκήσει την προσωπική κριτική του στα κακώς, κατά την άποψή του, κείμενα.
Αλήθεια πώς θα σας φαινότανε, αν για όλη την παραπάνω προσωπική τοποθέτηση, υπέγραφα ως Αντιπρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου μου;
Γιώργος Ανδρεάδης