ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ Δ.Σ ΜΕ κ. Χατζημάρκο

 

Ως πολιτικό ον μου αρέσει να παρακολουθώ όλα τα πολιτικά δρώμενα τόσο σε παγκόσμιο όσο σε εγχώριο και τοπικό επίπεδο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά με αυτή την ιδιότητα προσπαθώ να παρακολουθώ και τα τοπικά Δημοτικά Συμβούλια, όσο βέβαια μου το επιτρέπει ο χρόνος που εξοικονομήται όχι από το περίσσευμα αλλά από το υστέρημα των προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών ωρών.

Θα ήθελα σήμερα να αναφερθώ στο Συμβούλιο της 15ης Φεβρουαρίου, όπου ήταν προσκεκλημένοι ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργος Χατζημάρκος, ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Γιώργος Λεονταρίτης και ο Έπαρχος Πάρου κ. Κώστας Μπιζάς.

Σε εκείνη τη συνεδρίαση θα συζητιόταν, ως εκτός ημερησίας διάταξης θέμα, το ζήτημα των λακκουβών που είναι σπαρμένες σε όλο το οδικό δίκτυο του νησιού. Κοντά σ’ αυτό έγιναν αναφορές και στο ΧΥΤΑ αλλά και στο δεύτερο γυμνάσιο της Παροικιάς που έχει καταντήσει σαν το γιοφύρι της Άρτας.

Δε θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, αλλά θέλω να επισημάνω κάποια πράγματα τα οποία μου έκαναν εντύπωση.

Είναι κοινή αίσθηση στους περισσότερους πολίτες της Πάρου ότι η προεκλογική περίοδος άρχισε πολύ νωρίς στο νησί. Μάλιστα για κάποιους η επίσημη έναρξη αυτής δόθηκε στο συγκεκριμένο Συμβούλιο της 18ης Φεβρουαρίου.  Εκεί αναπτύχθηκαν συγκρούσεις, οι οποίες κινήθηκαν σε επικοινωνιακό επίπεδο για δημιουργία εντυπώσεων, μειώνοντας δραματικά το χρόνο του διαλόγου για την ουσία. Εκτοξεύτηκαν κατηγορίες  και αντίστοιχες δικαιολογίες, ενώ ο Περιφερειάρχης, τελικά, καταφέρθηκε εναντίον της Λαϊκής Συσπείρωσης καταλογίζοντάς της ευθύνες, λες και διοικεί αυτή το Δήμο.

Οι συγκρούσεις για μένα είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικές, όταν είναι απαλλαγμένες από ιδιοτελή συμφέροντα και προσωπικούς εγωισμούς, και η σύνθεσή τους μπορεί να προσφέρει αποδοτικότατες λύσεις. Δυστυχώς οι συγκεκριμένες διαφωνίες που ακούστηκαν, πέρα από τους προεκλογικούς στόχους, αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο ενός βαθιά εμφυλιακού κομματικού τοπίου και ως τέτοιες ήταν οι χειρότερες του είδους.

Βέβαια το χειρότερο όλων ήταν αυτό που επισήμανε ο Θανάσης Μαρινόπουλος στην τοποθέτησή του. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες επίλυσης των προβλημάτων που συζητήθηκαν επικαλούνταν ως ανασταλτικό παράγοντα της διαιώνισης των ζητημάτων την ελληνική νομοθεσία. Δε μας επιτρέπει ο νόμος το ένα, δε μας επιτρέπει η νομοθεσία το άλλο. Ως άλλη αντιπολίτευση τόσο η περιφερειακή αρχή όσο και η δημοτική αρχή ασκούσαν εκ του ασφαλούς κριτική στην κεντρική διοίκηση και εν κατακλείδι στην Ελληνική πολιτεία, φορτώνοντας τις όποιες ολιγωρίες και ανεπάρκειές τους σε ένα σαθρό νομοθετικό σύστημα το οποίο ψήφισαν σε συντριπτικό ποσοστό οι κυβερνήσεις στις οποίες ανήκουν και το οποίο υποστηρίζουν απόλυτα μέσω των αυτοδιοικητικών πολιτικών που εφαρμόζουν. Αυτή η αλαζονεία των νεοδημοκρατοπασοκοσυριζαίων πολιτικών, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις πολιτικές που ψηφίζουν τα κόμματά τους και υποστηρίζουν οι ίδιοι, πραγματικά με ξεπερνά. Ειδικότερα από το 2009 και μετά, οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν από τους «ναι σε όλα» πολιτικούς είναι αυτές που οδήγησαν στην ψήφιση μιας σειράς καταστροφικών για τον πολίτη νόμων, τους οποίους υπηρετούν μέχρι κεραίας όλοι οι πολιτικοί των κομμάτων αυτών από όποια θέση κι αν κατέχουν.

Και βέβαια το πιο σπουδαίο όλων ήταν, όταν ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Λεονταρίτης  είπε, ως εξέχων μπροστάρης επαναστάτης, ότι αυτός θα κλείσει τις λακκούβες και μάλιστα με προσωπικό κίνδυνο, αφού παρανομώντας θα χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά τα χρήματα της πολιτικής προστασίας που δεν είναι για αυτές τις δουλειές.

Αυτές, λοιπόν, είναι οι πολιτικές που ακολουθούν οι πολιτικοί που ψηφίζουμε, για να κουνούν το δάχτυλο μπροστά στις μύτες μας. Είναι οι πολιτικοί οι οποίοι βαστούν στο ένα χέρι το μαχαίρι και στο άλλο το καρπούζι το οποίο κόβουν κατά το δοκούν.

Γιώργος Ανδρεάδης