Μια απάντηση στον πρώην δήμαρχο και υπουργό
Το είδαμε κι αυτό. Ο πρώην "πετυχημένος" δήμαρχος και μεγαλοϋπουργός του Γιωργάκη, που έσκασε πάνω απ' τα κεφάλια της τοπικής αυτοδιοίκησης το πυροτέχνημα του "Καλλικράτη" μεταφέροντας πλήθος αρμοδιότητες χωρίς καμία προετοιμασία, καλεί τους εργαζόμενους στο δημόσιο να πουν όχι, λέει, στις μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου.
Οι αμετανόητοι, που διέλυσαν επί δεκαετίες την Ελλάδα με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, μας κάνουν σήμερα μαθήματα ηθικής. Και μάλιστα μαθήματα ηθικής απέναντι στη σημερινή πολιτική που είναι σε όλα τα επίπεδα ίδια με τη δική τους.
Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα μετά βίας φτάνουν τις 250.000 και μέσα σ' αυτούς είναι στρατιωτικοί, παπάδες, σώματα ασφαλείας, αιρετοί. Οι ελλείψεις προσωπικού σε δομές που αφορούν στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία καθώς και στη δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση είναι κάτι παραπάνω από ακραίες. Αυτή τη στιγμή το κράτος λόγω έλλειψης προσωπικού είναι ανύπαρκτο σε όλα τα επίπεδα υπηρεσίας προς τους πολίτες. Όλες οι κυβερνήσεις με τον ίδιο τρόπο προχώρησαν στην αποδόμηση του όποιου κράτους, μειώνοντας δραματικά το δημόσιο προσωπικό. Όλα αυτά, λειτουργώντας μέσα από στημένους, από τα αγορασμένα ΜΜΕ, κοινωνικούς αυτοματισμούς, δίχασαν την κοινωνία, δίνοντας στις υποδουλωμένες Ελληνικές κυβερνήσεις το άλλοθι να οδηγήσουν εμπειρότατους εργαζόμενους στη σύνταξη, δημιουργώντας δυσαναπλήρωτα κενά χωρίς να αντιμετωπίζουν επί της ουσίας το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα που υπάρχει. Μέσω της πολυνομίας, αυτές οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να δυσχεραίνουν τις προσπάθειες παροχής των δημόσιων υπηρεσιών. Μέσω των γραφειοκρατικών προϋποθέσεων λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού που επιβάλλουν, σε συνδυασμό με την άνευ προηγουμένου μείωση του αριθμού των εργαζομένων, χειραγωγούν με μαεστρία το πέρασμα όλου του δημόσιου τομέα στα χέρια των ιδιωτών. Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, μας λέει και από πάνω ο πρώην δήμαρχος ότι είναι αντισυνταγματική η μονιμοποίηση των συμβασιούχων οι οποίοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε όλους τους τομείς απασχόλησής τους.
Αν, λοιπόν, για τον κ. Ραγκούση είναι αντισυνταγματικό το παραπάνω, του θυμίζω ότι για το 30% ανεργία που δημιούργησε στη χώρα η εφαρμογή των πολιτικών του ίδιου και της παρέας του το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 22, παράγραφος 1, προβλέπει ότι: " H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού". Ας μας πει, λοιπόν, ο κύριος αυτός πόσο συνταγματικές είναι οι πολιτικές που εφάρμοσε οι οποίες δημιούργησαν αυτά τα ποσοστά ανεργίας; Επίσης στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου αναφέρεται: " Oποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται". Ρωτώ, λοιπόν, τον κύριο πόσο ελεύθερα επιλέγει σήμερα κάποιος να εργαστεί για 200 € το μήνα χωρίς ασφάλεια και με ωράριο λάστιχο και πόσο συνταγματικό είναι αυτό; Στο άρθρο 102 στην παράγραφο 5 μεταξύ άλλων το σύνταγμά μας αναφέρει "Κάθε μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από κεντρικά ή περιφερειακά όργανα του Κράτους προς την τοπική αυτοδιοίκηση συνεπάγεται και τη μεταφορά των αντίστοιχων πόρων". Αλήθεια, όταν εσείς, κύριε Ραγκούση, κάνατε ασκήσεις επί χάρτου γράφοντας τον περίφημο "Καλλικράτη" σας, είχατε υπόψη σας την παραπάνω συνταγματική διάταξη; Όταν φορτώσατε στους Δήμους πλήθος αρμοδιότητες, αφαιρώντας ταυτόχρονα τουλάχιστον το 70% από τους ΚΑΠ, ήσασταν εναρμονισμένος με το σύνταγμα; Σας θυμίζω ακόμα το άρθρο 103, παράγραφος 2, που αναφέρει: "Kανένας δεν μπορεί να διοριστεί υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη. Εξαιρέσεις μπορεί να προβλέπονται από ειδικό νόμο, για να καλυφθούν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες με προσωπικό που προσλαμβάνεται για ορισμένη χρονική περίοδο με σχέση ιδιωτικού δικαίου". Για πείτε μου, λοιπόν, "Δήμαρχε", γιατί έχω την αίσθηση ότι έχετε ξεχάσει πόσοι από τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου που εργάζονται σήμερα σε όλο το δημόσιο τομέα καλύπτουν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες; Θα σας απαντήσω εγώ. Κανείς. Όλοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτούς τους εργαζόμενους που δικαιούνται, σύμφωνα με το σύνταγμα, μονιμότητα θέλετε να τους κρατήσουμε παντοτινούς όμηρους και δέσμιους στην ανασφάλεια της ανεργίας που επιφέρει η απόλυσή τους. Και στην προσπάθειά σας να μας πείσετε να σας ακολουθήσουμε στον κατήφορο της εργασιακής αρένας που δημιουργήσατε εσείς και οι σύντροφοί σας, υπονοείτε ότι είναι αντισυνταγματική η μονιμοποίηση αυτών των ανθρώπων "βλέποντας" ίσως την παράγραφο 8 του ίδιου άρθρου που αναφέρει ότι " Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου " . Προφανώς, βέβαια, απουσιάζει από τη σκέψη σας ότι η διάταξη αυτή αναφέρεται σε αυτούς τους εργαζόμενους που καλύπτουν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες.
Κλείνοντας ετούτη τη γραφή, ως εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση θέλω να πω τούτο. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις παθογένειες του δημόσιου τομέα και τις ευθύνες που έχουμε για αυτές ως δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς, κι εμείς αποτελούμε κομμάτι μιας χώρας που παραπαίει, εξαιτίας της πολύ κακής νοοτροπίας που είναι διάχυτη σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Το κομμάτι των ευθυνών που μας αναλογεί σαφώς και πρέπει με παρρησία να το αναλάβουμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να παλέψουμε με τους εαυτούς μας για μια καλύτερη κοινωνία. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να ανεχόμαστε από κάποιους που αποδεδειγμένα έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού να μας κουνάνε το δάχτυλο προτρέποντάς μας να αποδεχθούμε κατάφορες αδικίες.
Γιώργος Ανδρεάδης
Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα μετά βίας φτάνουν τις 250.000 και μέσα σ' αυτούς είναι στρατιωτικοί, παπάδες, σώματα ασφαλείας, αιρετοί. Οι ελλείψεις προσωπικού σε δομές που αφορούν στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία καθώς και στη δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση είναι κάτι παραπάνω από ακραίες. Αυτή τη στιγμή το κράτος λόγω έλλειψης προσωπικού είναι ανύπαρκτο σε όλα τα επίπεδα υπηρεσίας προς τους πολίτες. Όλες οι κυβερνήσεις με τον ίδιο τρόπο προχώρησαν στην αποδόμηση του όποιου κράτους, μειώνοντας δραματικά το δημόσιο προσωπικό. Όλα αυτά, λειτουργώντας μέσα από στημένους, από τα αγορασμένα ΜΜΕ, κοινωνικούς αυτοματισμούς, δίχασαν την κοινωνία, δίνοντας στις υποδουλωμένες Ελληνικές κυβερνήσεις το άλλοθι να οδηγήσουν εμπειρότατους εργαζόμενους στη σύνταξη, δημιουργώντας δυσαναπλήρωτα κενά χωρίς να αντιμετωπίζουν επί της ουσίας το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα που υπάρχει. Μέσω της πολυνομίας, αυτές οι κυβερνήσεις εξακολουθούν να δυσχεραίνουν τις προσπάθειες παροχής των δημόσιων υπηρεσιών. Μέσω των γραφειοκρατικών προϋποθέσεων λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού που επιβάλλουν, σε συνδυασμό με την άνευ προηγουμένου μείωση του αριθμού των εργαζομένων, χειραγωγούν με μαεστρία το πέρασμα όλου του δημόσιου τομέα στα χέρια των ιδιωτών. Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, μας λέει και από πάνω ο πρώην δήμαρχος ότι είναι αντισυνταγματική η μονιμοποίηση των συμβασιούχων οι οποίοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε όλους τους τομείς απασχόλησής τους.
Αν, λοιπόν, για τον κ. Ραγκούση είναι αντισυνταγματικό το παραπάνω, του θυμίζω ότι για το 30% ανεργία που δημιούργησε στη χώρα η εφαρμογή των πολιτικών του ίδιου και της παρέας του το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 22, παράγραφος 1, προβλέπει ότι: " H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού". Ας μας πει, λοιπόν, ο κύριος αυτός πόσο συνταγματικές είναι οι πολιτικές που εφάρμοσε οι οποίες δημιούργησαν αυτά τα ποσοστά ανεργίας; Επίσης στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου αναφέρεται: " Oποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται". Ρωτώ, λοιπόν, τον κύριο πόσο ελεύθερα επιλέγει σήμερα κάποιος να εργαστεί για 200 € το μήνα χωρίς ασφάλεια και με ωράριο λάστιχο και πόσο συνταγματικό είναι αυτό; Στο άρθρο 102 στην παράγραφο 5 μεταξύ άλλων το σύνταγμά μας αναφέρει "Κάθε μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από κεντρικά ή περιφερειακά όργανα του Κράτους προς την τοπική αυτοδιοίκηση συνεπάγεται και τη μεταφορά των αντίστοιχων πόρων". Αλήθεια, όταν εσείς, κύριε Ραγκούση, κάνατε ασκήσεις επί χάρτου γράφοντας τον περίφημο "Καλλικράτη" σας, είχατε υπόψη σας την παραπάνω συνταγματική διάταξη; Όταν φορτώσατε στους Δήμους πλήθος αρμοδιότητες, αφαιρώντας ταυτόχρονα τουλάχιστον το 70% από τους ΚΑΠ, ήσασταν εναρμονισμένος με το σύνταγμα; Σας θυμίζω ακόμα το άρθρο 103, παράγραφος 2, που αναφέρει: "Kανένας δεν μπορεί να διοριστεί υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη. Εξαιρέσεις μπορεί να προβλέπονται από ειδικό νόμο, για να καλυφθούν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες με προσωπικό που προσλαμβάνεται για ορισμένη χρονική περίοδο με σχέση ιδιωτικού δικαίου". Για πείτε μου, λοιπόν, "Δήμαρχε", γιατί έχω την αίσθηση ότι έχετε ξεχάσει πόσοι από τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου που εργάζονται σήμερα σε όλο το δημόσιο τομέα καλύπτουν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες; Θα σας απαντήσω εγώ. Κανείς. Όλοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτούς τους εργαζόμενους που δικαιούνται, σύμφωνα με το σύνταγμα, μονιμότητα θέλετε να τους κρατήσουμε παντοτινούς όμηρους και δέσμιους στην ανασφάλεια της ανεργίας που επιφέρει η απόλυσή τους. Και στην προσπάθειά σας να μας πείσετε να σας ακολουθήσουμε στον κατήφορο της εργασιακής αρένας που δημιουργήσατε εσείς και οι σύντροφοί σας, υπονοείτε ότι είναι αντισυνταγματική η μονιμοποίηση αυτών των ανθρώπων "βλέποντας" ίσως την παράγραφο 8 του ίδιου άρθρου που αναφέρει ότι " Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού που υπάγεται στο πρώτο εδάφιο ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου " . Προφανώς, βέβαια, απουσιάζει από τη σκέψη σας ότι η διάταξη αυτή αναφέρεται σε αυτούς τους εργαζόμενους που καλύπτουν απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες.
Κλείνοντας ετούτη τη γραφή, ως εργαζόμενος στην τοπική αυτοδιοίκηση θέλω να πω τούτο. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις παθογένειες του δημόσιου τομέα και τις ευθύνες που έχουμε για αυτές ως δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς, κι εμείς αποτελούμε κομμάτι μιας χώρας που παραπαίει, εξαιτίας της πολύ κακής νοοτροπίας που είναι διάχυτη σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Το κομμάτι των ευθυνών που μας αναλογεί σαφώς και πρέπει με παρρησία να το αναλάβουμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να παλέψουμε με τους εαυτούς μας για μια καλύτερη κοινωνία. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να ανεχόμαστε από κάποιους που αποδεδειγμένα έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού να μας κουνάνε το δάχτυλο προτρέποντάς μας να αποδεχθούμε κατάφορες αδικίες.
Γιώργος Ανδρεάδης