Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις
μέρες στο τόπο μας για τις τιμές των καυσίμων. Εκείνο που έχω να καταγράψω εγώ,
πέρα από όλα τ’ άλλα, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν αρχίσει πλέον να
ξεπερνάνε τα όρια της υπομονής τους. Γιατί δεν είναι δυνατόν στο νησί μας να
πουλιούνται όλα πιο ακριβά, όχι μόνο σε σχέση με την πρωτεύουσα αλλά σε
σύγκριση ακόμα και με νησιά του ίδιου νομού, και μάλιστα σε καιρούς εξαιρετικά
κρίσιμους και πενιχρούς. Στην Τήνο, για παράδειγμα, υπάρχει πρατήριο που πουλά
το πετρέλαιο 0,77 €, τη στιγμή που στην Πάρο πουλιέται 0,95 €. Επίσης πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι σε τούτο τον τόπο ζουν και πολλοί άνθρωποι που δεν
ασχολούνται με τον τουρισμό. Αυτό σημαίνει ότι είναι απαράδεκτο οι τιμές να
διαμορφώνονται με βάσει το τουριστικό προϊόν του καλοκαιριού.
Μ’ αυτό θέλω να
πω ότι το πρόβλημα δεν εξαντλείται στις αυξημένες τιμές των πρατηρίων υγρών
καυσίμων, αλλά είναι ένα γενικότερο πρόβλημα που αφορά όλους όσους ασχολούνται
με το εμπόριο και κατ’ επέκταση ολόκληρη
την κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να έρχεται ένας μάστορας στο σπίτι και
για δέκα λεπτά δουλειάς να παίρνει 50 € και μάλιστα ακατέβατα ή ένα κιλό
ντόπιες πατάτες από το χωράφι να πουλιούνται 1 € ή ένα κιλό ντόπιο μέλι, πάλι
από τον παραγωγό, να πουλιέται 20 € ή το αγελαδινό γάλα, που η εταιρεία το παίρνει
με 0,40 €, ο παραγωγός να το πουλά στον καταναλωτή πάλι από τον στάβλο του 1,5
€ ή μια ξύλινη σφραγίδα εδώ να στοιχίζει 25 € και στην Αθήνα 8,5 € ή μια μερίδα
μπιφτέκια να πουλιέται 9,5 € ή μια μακαρονάδα να πουλιέται 7,5 € ή μια
χωριάτικη να πουλιέται 7,5 € ή μια σοκολάτα ρόφημα να πουλιέται 6 € (εννοείται όχι από όλους) ή ένας
καφές 4,5 € ή 1 κιλό γαύρος απ’ το ψαράδικο να πουλιέται 8 € ή να μη πάμε στο
σούπερ μάρκετ που όλα πουλιούνται 30 και 40 % πάνω από τις τιμές της Αθήνας.
Όπως αντιλαμβάνεστε, πέρα από τις ιδιαιτερότητες
της νησιωτικότητας σε σχέση με την οποία πρέπει να δράσουμε συνολικά ως
κοινωνία, μιλάμε για μια διαμορφωμένη κακή από τον τουρισμό νοοτροπία, η οποία,
κατά την άποψή μου, πρέπει να αλλάξει. Και αυτό δεν το λέω από οικονομικό
συμφέρον αλλά πρωτίστως από ανάγκη.
Παρακολούθησα πριν μερικές μέρες τη συνάντηση
για το αεροδρόμιο. Εκεί πολλοί συμπολίτες μας που διαθέτουν εταιρείες κατέθεταν
προσφορές για την άμεση δημιουργία των εγκαταστάσεων που χρειάζονται, για να
λειτουργήσει άμεσα το αεροδρόμιο. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ αυτός που θα
υποδείξει στον οποιοδήποτε πώς θα διαθέσει τα χρήματά του και τη δουλειά του,
όμως οι προτεραιότητες που θέτουμε σε σχέση με την κοινωνία καθορίζουν τον
πολιτισμό μας. Επειδή τυχαίνει να είμαι γραμματέας των ΔΣ των σχολικών
επιτροπών και της ΔΕΠ του Δήμου, παρακολουθώ από κοντά τα τεράστια προβλήματα
που αντιμετωπίζουν σήμερα τα σχολεία. Τα κονδύλια που πηγαίνουν στην παιδεία
είναι ελάχιστα και τα ζητήματα που προκύπτουν καθημερινά είναι άλυτα. Οι
προσπάθειες που καταβάλλουν όλοι, (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) διευθυντές -
εκπαιδευτικοί, Δήμος, γονείς, για την αντιμετώπισή τους είναι μεγάλη. Φυσικά δεν μιλάω για το έμψυχο
υλικό που είναι άλλης τάξης θέμα αλλά για κτιριακές εγκαταστάσεις και βασικές
ελλείψεις σε υλικά που καθιστούν τη λειτουργία των σχολείων ακόμα και
επικίνδυνη. Μπροστά σ’ αυτή την αναγκαιότητα η κοινωνία τι έχει να πει;
Επειδή οι τιμές, η υγεία και η
παιδεία ανακατεύονται μέσα στο ίδιο μίξερ, καλό θα είναι για όλα αυτά να
συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, με την έννοια της
αυτοδιαχείρισης, μπορεί, αν θέλει, να παίξει αποφασιστικό ρόλο. Επίσης όλα αυτά
δεν τα επισημαίνω, γιατί θέλω να βάλλω απέναντι τους συμπολίτες μου που έχουν
επιχειρήσεις και ζουν από τον τουρισμό, αλλά για να καταλάβουν πως εμείς οι
υπόλοιποι που είμαστε έξω απ’ αυτόν το χορό δυσκολευόμαστε εξαιρετικά, ειδικά τώρα
πια, να ανταπεξέλθουμε. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να υιοθετήσουμε διάφορες λύσεις
ανακούφισης, τουλάχιστον για τους μόνιμους κατοίκους του νησιού, διαφυλάσσοντας
παράλληλα το τουριστικό προϊόν. Προτάσεις υπάρχουν πολλές, αρκεί η συζήτηση που
θα γίνει να είναι ειλικρινής και με αλληλέγγυα διάθεση.
Ας καλέσουμε, λοιπόν, το Δήμαρχο
και το Δημοτικό Συμβούλιο να ανοίξουν αυτή τη συζήτηση. Αν δεν μπορεί να γίνει
αυτό, γιατί η κοινωνία δεν είναι «ώριμη» για κάτι τέτοιο, τότε ας φτιάξουμε μια
συλλογικότητα όσοι αντιμετωπίζουμε ως πρόβλημα την αυξημένη τιμή των προϊόντων
και ας αγοράσουμε ως μη κερδοσκοπική εταιρεία τα προϊόντα μας από αλλού.
Γιώργος Ανδρεάδης