Πριν λίγες
μέρες, παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον την πρώτη Λαϊκή Συνέλευση στο νησί,
από τότε που ήρθα. Για άλλη μια φορά, μέσα απ’ αυτή τη Συνέλευση, φάνηκε η ανάγκη
των ανθρώπων για επικοινωνία. Μια επικοινωνία που είχε να κάνει με την έκφραση
πολλών διαμαρτυριών και παραπόνων από την πλευρά του κόσμου και την παραδοχή
από την άλλη της Δημοτικής Αρχής ότι είναι ανήμπορη, λόγω των διαμορφωμένων
πολιτικοοικονομικών συνθηκών, να ανταπεξέλθει. Αυτή η καταγραφή είναι και το
σημαντικότερο γεγονός που αναδύθηκε από τη συγκεκριμένη επικοινωνία το οποίο πρέπει
να αποδεχθούμε και να αξιοποιήσουμε.
Κατά την άποψή
μου, γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη δραστηριοποίησης της κοινωνίας σε
επίπεδο αυτοδιαχείρισης και αναδεικνύεται ο σοβαρότατος ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,
ο οποίος πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει ως τέτοιος.
Έγινε απόλυτα
σαφές, σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές, ότι πλέον χρήμα δεν υπάρχει, τουλάχιστον με
τη μορφή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Έγιναν σημαντικές αναφορές και κατατέθηκαν
αξιολογότατες, κατά την άποψή μου, προτάσεις για διάφορα θέματα που απασχολούν
τον τόπο.
Καταγράφηκαν
σημαντικότατες απουσίες ανθρώπων που έχουν να πουν διαφορετικά πράγματα προς
την κατεύθυνση της εναλλακτικής διαχείρισης των πραγμάτων και, τέλος, η
αξιολογότατη συζήτηση που αναπτύχθηκε έμεινε μια καλή συζήτηση.
Εγώ θα
επαναλάβω, για μια ακόμα φορά, ότι η κοινωνία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες
διαχείρισης των πραγμάτων. Οι κεντρικοί οικονομικοί πόροι έχουν στεγνώσει, εδώ
και μια πενταετία, και με τις πολιτικές που ακολουθούνται δεν υπάρχει φως στο
τούνελ. Η κεντρική διοίκηση είναι παραδομένη στο κουαρτέτο του τρόμου. Η
Ελληνική κυβέρνηση είναι κατοχική και σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί στοιχειωδώς
ούτε να αποφασίσει.
Εκείνο που
μένει, λοιπόν, είναι να επιστρέψουμε εμείς. Εμείς όχι ως άτομα, αλλά εμείς ως
εμείς. Η οργανωτική δομή υπάρχει, η γη υπάρχει, η θάλασσα υπάρχει, η
τεχνογνωσία και η επιστήμη υπάρχουν.
Ποσώς με
ενδιαφέρει αν ο Δήμαρχος λέγεται Κωβαίος, Βλαχογιάννης, Σαρρής ή Ροκονίδας,
γιατί κι αυτοί είναι ένας από μας. Εκείνο όμως που έχει ξεχωριστή αξία είναι
εμείς, με βάση τις διαφορετικές ιδεολογίες μας που συνθέτουν ξεχωριστές
προσωπικότητες, να επικοινωνήσουμε και με
αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και αλληλεγγύη να αποφασίσουμε για το
παρόν και το μέλλον μας. Αν δε το κάνουμε αυτό, φοβάμαι ότι, πολύ πιο σύντομα
από όσο νομίζουμε, θα έρθει η ώρα που οι διαφορετικότητες, για να εκφραστούν,
θα αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν άλλα απευκταία μέσα.
Γιώργος
Ανδρεάδης