Η βδομάδα που πέρασε ήταν από τις πιο δύσκολες και αγχωτικές στο νησί από τότε που ήρθα. Ως μια τέτοια βδομάδα είχε τις καλές της στιγμές αλλά το κλείσιμό της άφησε μια πίκρα σαν το κατακάθι απ’ τον Ελληνικό καφέ που, όσο γλυκός και να είναι μέσα στο φλιτζάνι, όταν ο πάτος του ακουμπήσει στη γλώσσα, μαρτυρά την πίκρα της προέλευσής του. Ξεκίνησε με διαφωνίες για τη μορφή των κινητοποιήσεων που αποφασίσαμε στο πλαίσιο του ΔΣ του συλλόγου μας για τα ΒΑΕ, συνεχίστηκε με εντάσεις ανάμεσα σε συναδέλφους, με χαρτιά προς τη διοίκηση του Δήμου για άκομψες παραλείψεις και κενές αποφάσεις, με ενημερωτικές και διευκρινιστικές ανακοινώσεις που αντανακλούσαν πραγματικές αγωνίες για τη συνειδητή διαστρέβλωση των γεγονότων και για σιωπές από ανθρώπους που περιμέναμε όχι απλά να μιλήσουν αλλά να φωνάξουν. Άλλα τα είπαμε, άλλα τα κατάπιαμε. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι είναι απροετοίμαστοι να δεχτούν τη μοίρα τους.
Μέσα σ’ όλα αυτά υπήρχε και η αγωνία του μοιράσματος της ιδέας για το ανακάτεμα της γης με το μέλλον. Πολλά χαρτιά, αναμμένες οθόνες, ανακατεμένες σκέψεις, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφωνίες, τσακωμοί, συνθέσεις, συμφωνίες, αγωνία για συμμετοχή, επιτυχία, ξεκίνημα. Το Αγροκήπιο είναι εδώ, μπορεί να αξιοποιηθεί και παράλληλα να αποτελέσει κέντρο παραγωγής ιδεών, εκπαίδευσης και πολιτισμού όχι μόνο της Παροικιάς και του νησιού αλλά όλων των Κυκλάδων. Η γεωγραφική θέση της Πάρου, που βρίσκεται στο κέντρο του νομού, μας δίνει αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα και η έκταση που υπάρχει μέσα στη χώρα του νησιού μπορεί να αποτελέσει το γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία και υλοποίηση του ονείρου που μας λείπει. Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, έφερε στην κουβέντα αυτή πάνω από 100 ανθρώπους, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες της μέρας. Η χαρά ήταν μεγάλη και η βδομάδα φαινόταν σε αντίθεση με την αγχώδη αρχή της να κλείνει με αισιόδοξο τόνο. Όμως, «μηδέν» προ του τέλους μακάριζε.
Το βράδυ της Κυριακής είχε ακόμα μια συνάντηση. Το θέμα της συνάντησης ήταν η πορεία μας από δω και πέρα, σε ένα μέλλον το οποίο με βεβαιότητα διαγράφεται «μοιραίο».
Όπως έχω ξαναπεί, ζούμε σε έναν τόπο επισκέψιμο και όχι κατοικήσιμο. Ο τουρισμός λειτουργεί όπως το χιόνι το οποίο, όταν πέφτει, έχει την ικανότητα να σκεπάζει ακόμα και μια χωματερή, κάνοντάς την να φαίνεται ιδανική να κτίσεις πάνω της ακόμα και το σπίτι των ονείρων σου. Ως κοινωνία, λοιπόν, πρέπει να δούμε κάτω απ’ αυτό και να αποφασίσουμε πάνω σε τι τόπο θέλουμε να κτίσουμε.
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, πάνω στο μοντέλο της απολιτίκ προσέγγισης των πραγμάτων, να βαυκαλιζόμαστε ότι όλα θα μπορούσαν να πάνε καλά τη στιγμή που όλα εξαρτώνται από την πολιτική που εφαρμόζεται. Ούτε είναι φυσικά δόκιμο, ύστερα από τρεις απανωτές εκλογικές διαδικασίες, να κατηγορούμε με ελαφριά την καρδιά την πολιτική που εφαρμόζει αυτός που βάλαμε στο τιμόνι τη στιγμή που εφαρμόζει την πολιτική που πολύ συνειδητά ψηφίσαμε.
Το χειρότερο όλων βέβαια είναι, όταν οι ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι ηγούνται, ως τιμητές αυτών των πολιτικών, σε αγώνες ανατροπής και ειδικότερα παραμένοντας στους χώρους παραγωγής και εφαρμογής αυτών των πολιτικών. Όπως αντιλαμβάνεστε, το σχέδιο είναι οξύμωρο και έχω την αίσθηση ότι η παραμονή σε τέτοια σχήματα εγκυμονεί άμεσους κινδύνους φαλκίδευσης τέτοιων αγώνων και εξυπηρετεί άλλες κομματικές (και όχι πολιτικές) σκοπιμότητες. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, στο όνομα της αγάπης για τον τόπο να παραβλέπουμε εμπόδια πολιτικής ουσίας τα οποία διαμορφώνουν τους τρόπους δράσης που πρέπει να αναπτύξουμε απέναντι σε πολιτικές που αποδεδειγμένα καταστρέφουν.
Όλα αυτά δεν τα λέω, γιατί κάποιους τους θεωρώ «βρώμικους» ή κάποιους άλλους περισσότερο «καθαρούς» από άλλους. Το σοκ και το δέος που έχουμε υποστεί είναι πρωτόγνωρο. Να θέσω, λοιπόν, μερικά καθαρά ερωτήματα και δώστε εσείς τις καθαρές απαντήσεις. Μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε τους αγώνες για το ΦΠΑ, για την υγεία, για τις ανεμογεννήτριες, για την αξιολόγηση, για τις συντάξεις, για τον ενφια, για το ταϊπεδ, για την ακρίβεια, για το μεταναστευτικό, για τα ΒΑΕ, για την παιδεία, για την ανεργία, για την καταπάτηση των ακτών, για τα απέραντα καλοκαιρινά πάρκινγκ, για το λιμάνι, για το αεροδρόμιο, για την αύξηση των δημοτικών τελών, για το νερό και την αφαλάτωση, για το αγροκήπιο, για τα αρχαία λατομεία, για τον πολιτισμό, για να γίνει επιτέλους το νησί μας κατοικήσιμο; Νομίζετε ότι όλα τα παραπάνω ερωτήματα και οι απαντήσεις που απορρέουν απ’ αυτά είναι απολιτίκ; Είναι ανεξάρτητα από τις πολιτικές της κυβέρνησης και των ντόπιων πολιτικών φορέων δημοτικής αρχής και δημοτικών παρατάξεων;
Οι δρόμοι μας, προς το παρόν, σε σχέση με αυτούς της πολιτικής του ναι σε όλα, είναι άλλοι. Οφείλουμε να διαχωρίσουμε τις θέσεις μας πολιτικά και να συνεχίσουμε στην πράξη το δρόμο του ΟΧΙ που έχουμε χαράξει, με την ευχή οι πολλοί να ξεπεράσουν γρήγορα το σοκ και το δέος που έχουν υποστεί. Η αριστερά, σήμερα, οφείλει να ενωθεί. Αλλά έχει χρέος να θέσει μια προοδευτική, ανατρεπτική και απαρέγκλιτη βάση πάνω στην οποία θα συμφωνήσει αυτή την ενότητα. Όλα αυτά δεν είναι δυνατόν, στο όνομα της όποιας τοπικιστικής αγάπης, να φθίνουν. Απεναντίας.
Γιώργος Ανδρεάδης