Χθες το πρωί, ημέρα Πέμπτη, ήρθε καλεσμένος της Ν.Δ. ο Βουλευτής του ψηφοδελτίου Επικρατείας κ. Βασίλης Οικονόμου να μιλήσει στους εργαζόμενους του Δήμου. Δε θα σταθώ στη γενικότερη ομιλία του η οποία υπερασπίστηκε το «ναι» το δικό του και του κόμματός του. Ανέλυσε τα επιχειρήματά του από την πλευρά της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας του και υπεραμύνθηκε, στο διάλογο που ακολούθησε την ομιλία του, την πολιτική του κόμματος που ανήκει σήμερα. Θα μου επιτρέψετε όμως, όσο και αν ως αντικειμενικός παρατηρητής στέκομαι συμπαραστάτης στο αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται και να λέει ό,τι θέλει, να σταθώ σε ένα και μοναδικό σημείο των θέσεων που εξέφρασε ο συγκεκριμένος βουλευτής. Αυτό το κάνω αφενός γιατί έγινε μέσα στο σπίτι των εργαζομένων, το σπίτι μας, και αφετέρου γιατί έγινε παρουσία μελών του ΔΣ του Συλλόγου μας.
Σε κάποια αποστροφή του λόγου του για τα δημοσιονομικά είπε χαρακτηριστικά: «…βέβαια, αν με ρωτήσετε, προτιμώ να φύγουν κάποιοι για να μειωθεί ο δημόσιας τομέας από το να περικοπούν και πάλι μισθοί και συντάξεις…». Όταν του ανταπάντησα ότι ο μέσος όρος των εργαζομένων στο δημόσιο σε σχέση με τον πληθυσμό δεν ξεπερνάει σήμερα το 7% τη στιγμή που σε άλλες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, με τις οποίες παρεμπιπτόντως διαπραγματευόμαστε τη ζωή μας, το ποσοστό είναι πολλαπλάσιο, μου απάντησε ότι ο δημόσιος τομέας δεν είναι παραγωγικός. Ξέρετε και για να μιλήσουμε επί της ουσίας, επειδή το «ναι των παλιών» είναι άμεσα συνυφασμένο με την ουσία της πολιτικής που ασκείται μέχρι σήμερα από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 40 χρόνων και μαρτυρά ευθαρσώς το τι θα επακολουθήσει την επομένη του δημοψηφίσματος, εμείς οι εργαζόμενοι οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί σε ό,τι αφορά τις επιλογές μας. Παραθέτω κάποια στοιχεία, για να καταλάβετε τι ακριβώς γίνεται με τους δημοσίους υπαλλήλους στη χώρα μας και πόσο λάθος είναι η πολιτική του «ναι».
Μελέτη που διενεργήθηκε ως τμήμα της Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους ερευνητών του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων Στρασβούργου και Μαγδεμβούργου. Στην έρευνα αυτή εξετάζονται - και μάλιστα σε βάθος χρόνου τριών δεκαετιών- 17 ευρωπαϊκά κράτη. Η Ελλάδα κατατάσσεται 14η , με ποσοστό υπαλλήλων 11,4%, ελάχιστα πάνω από την Ιρλανδία (11%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Πολύ περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους διαθέτει αναλογικά η Γαλλία (21,2%), αλλά και Αγγλία (17,8%). Πρώτη είναι η Σουηδία (30%) και δεύτερη η Δανία (29%). Να λάβετε υπόψη σας ότι οι δεκαετίες που αφορούν την έρευνα είναι του 80, 90 και 2000. Επίσης να λάβετε υπόψη σας ότι τότε που έγινε η έρευνα οι καταγεγραμμένοι δημόσιοι υπάλληλοι με βάση την απογραφή του 2010 ήταν 712.000 άτομα μέσα στους οποίους ήταν όλοι όσοι έπαιρναν από το δημόσιο έστω και 1 λεπτό του ευρώ και αιρετοί, συμβασιούχοι, σώματα ασφαλείας. Επίσης να λάβετε υπόψη ότι σήμερα είμαστε τουλάχιστον 150.000 λιγότεροι από ό,τι είμαστε το 2010.
Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι ότι υποστηρίζοντας όλα τα παραπάνω δεν λέω ότι όλα στο δημόσιο είναι καλώς καμωμένα. Απεναντίας, πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει η δημοσιονομική πολιτική, γιατί τα ζητήματα είναι πολλά και σοβαρά, όχι βέβαια προς την κατεύθυνση της μείωσης του ήδη ελάχιστου προσωπικού και βεβαίως εμείς, οι δημόσιοι υπάλληλοι, να αναλάβουμε με ειλικρίνεια τις όποιες ευθύνες έχουμε σε ό,τι αφορά την κακή νοοτροπία μας.
Σε σχέση με όλα αυτά που σας περιέγραψα πιο πάνω, αγαπητοί συνάδελφοι και συμπολίτες, το «ναι» δε λέει ναι μόνο στις πολιτικές του παρελθόντος αλλά πολύ χειρότερα λέει ναι και στην χωρίς όρους συνέχειά τους.
Αντισταθείτε λοιπόν όσο πιο δυνατά μπορείτε. Ψηφίστε ΟΧΙ. Η Ελλάδα μας έτσι κι αλλιώς ό,τι πιο φωτεινό έγραψε στο βιβλίο της ιστορίας μας με την πένα του ΟΧΙ το έγραψε.
Γιώργος Ανδρεάδης