Όσο ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της
εξουσίας, τόσο περισσότερες είναι οι εκπτώσεις που κάνεις στις αξίες σου. Στο
τέλος είναι τόσο πολλές που χάνεις τη ταυτότητά σου, μεταλλάσσεσαι και γίνεσαι
αυτό που κατηγορείς.
Έχουμε καταντήσει πύργος της
Βαβέλ. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ακούν. Οι περισσότεροι μιλούν χωρίς διάθεση
επικοινωνίας. Απλά μιλούν. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι οι αριστεροί μόνο μιλούν.
Κι αυτοί που σταμάτησαν να μιλούν και προσπάθησαν να πράξουν κατάντησαν
ρεφορμιστές χειρίστου είδους και εν τέλει μετατράπηκαν από κινηματικοί
ανατροπείς σε νεοφιλελεύθεροι ανακατασκευαστές του καπιταλιστικού
οικοδομήματος.
Ο καπιταλισμός αποδείχθηκε
παντοδύναμος. Γιατί όμως; Γιατί ακόμα κι αυτοί που θέλουν να τον ανατρέψουν, οι
αριστεροί δηλαδή, αυτοί που ξέρουν ότι μόνο με την αμέριστη συμμετοχή στα κοινά
μπορούν να πετύχουν, ακόμα κι αυτοί απέχουν. Είναι κρυμμένοι στα μαντριά και τα
κοτέτσια τους, θαμμένοι στη γη τους, χτισμένοι στα σπίτια τους, αλλοτριωμένοι
στις δουλίτσες τους. Βέβαια και οι άλλοι, οι «κινηματικοί», δεν είναι καλύτεροι!
Μόλις η κουτάλα μπει στο χέρι, τα κινήματα εξαργυρώνονται και οι γλουτοί
φαρδαίνουν σε κομματικές θέσεις παντός είδους. Ο Μαρξ τα έχει ξεκαθαρίσει αυτά
από τον 19ο αιώνα. Η «τσέπη» καθορίζει τη συμπεριφορά.
Ακόμα όμως κι αυτοί που δεν είναι
αριστεροί και δεν έχουν τίποτα από τα προηγούμενα έχουν καταντήσει παντελώς
ηττοπαθείς από τα καπιταλιστικά μέσα, ώστε παραμένουν άπραγοι, ανοργάνωτοι και
αδύναμοι στις ουρές των συσσιτίων και στην ελπίδα της ανάπτυξης της δήθεν
ουμανιστικής αλληλεγγύης.
Ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη,
αν δεν έχουν ως ξεκάθαρο πολιτικό στόχο την ανατροπή των δομών που δημιούργησαν
τη συγκεκριμένη αναγκαιότητα, τότε είναι χρεοκοπημένες αξίες, γεννήματα του
συρμού μιας αποξενωμένης εποχής.
Υπάρχει άραγε λύση για όλα αυτά;
Στις κοινωνίες, όπως και στη
δημοκρατία, πάντα υπάρχουν λύσεις. Εγώ θα αναφερθώ σε μία απ’ αυτές. Είναι η
αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση των κοινωνιών. Αυτό μπορεί να γίνει με εφαρμογή
της άμεσης δημοκρατίας, όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται ελεύθερα και ομόφωνα από
τις Γενικές Συνελεύσεις των μελών που θα συγκροτούν τις κοινότητες. Η άποψή μου
είναι ότι σε μικρούς τόπους όπως ο δικός μας μπορούν να γίνουν θαύματα. Αρκεί
να το πιστέψουμε και να το επιχειρήσουμε.
Ξέρετε, οι άνθρωποι είναι
πολυποίκιλοι και σύνθετοι. Πέρα από όλους αυτούς των προηγούμενων παραγράφων
υπάρχουν κι αυτοί που παραμένουν πιστοί σε ιδέες με άλλο αξιακό υπόβαθρο,
μακριά από εξουσιαστικές σκοπιμότητες. Ξέρουν περισσότερο να ακούν, άρα να
κατανοούν, άρα να καταπολεμούν τον κακώς εννοούμενο εγωισμό τους, άρα να
συμφωνούν και τέλος να ομονοούν. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν άγγιξαν ποτέ καμιά
κουτάλα, που δεν εξαργύρωσαν ποτέ τους αγώνες τους, που δε στρογγυλοκάθισαν
ποτέ σε βολικές καρέκλες. Υπάρχουν κι αυτοί που βρήκαν τη δύναμη να κλείσουν
τις τηλεοράσεις τους, να βγουν στους δρόμους, να παλέψουν στη δουλειά τους, να
πουν όχι στην ήττα τους, να αγωνιστούν για την ελπίδα τους κάνοντας
επαναστάσεις. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να συνευρεθούμε και όλοι μαζί, με
στόχο την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση της κοινωνίας, να ομονοήσουμε μέσα
από τις διαφωνίες μας και να πορευτούμε.