Προχθές ο Πρωθυπουργός μας έπραξε στοιχειωδώς το χρέος του, ανακοινώνοντας ότι η κατάσταση με τους «καθυστερημένους» και αμόρφωτους Ευρωπαίους δεν πάει άλλο. Η πεντάμηνη προσπάθεια να τους πείσει να κατεβούν από τις βελανιδιές τους αποδείχτηκε άκαρπη. Δυστυχώς τα μαθήματα δημοκρατίας και πολιτισμού αποδείχθηκαν πολύ δυσνόητα για αυτούς. Η βαρβαρότητα του χρήματος που υπηρετούν συνθλίβει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα για ζωή και παράλληλα αναιρεί όλες εκείνες τις πολιτικές αξίες που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία της Ευρώπης των λαών. Έτσι χθες η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε με 178 ΝΑΙ και 120 ΟΧΙ την υλοποίηση του δημοψηφίσματος για την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015, μετά από εκείνο της 8ης Δεκεμβρίου 1974 που έστειλε το βασιλιά στα αζήτητα.
Μετά μυρίων κόπων και βασάνων, για να μιλήσουμε, λοιπόν, επί της ουσίας, και μετά το «τελεσίγραφο» των «εταίρων» καθίσταται πλέον, κατά την άποψή μου, επιτακτική η ανάγκη της διενέργειας δημοψηφίσματος για το συγκεκριμένο θέμα ανεξάρτητα από τι θα ισχύει από την Τρίτη και μετά που θα λήξει το περιβόητο θανατηφόρο πρόγραμμα. Εδώ ακριβώς θεωρώ ότι η αριστερά απώλεσε την μοναδική ευκαιρία που έχει να αποδείξει ότι το διαφορετικό πολιτικό ήθος, αφετηρία του οποίου είναι η ιδεολογία που πρεσβεύει, μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική λύση του προβλήματος, μέσα από την απόλυτη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας.
Καταρχάς, η άποψή μου είναι ότι αυτό το δημοψήφισμα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και 5 χρόνια, όταν δεν είχαμε παραδώσει αμαχητί γη και ύδωρ. Τώρα, που φτάσαμε στο σημείο μηδέν με τους ευρωπαίους «συμμάχους» μας, μόνο η δημοκρατία μέσα από την άμεση λειτουργία της μπορεί και πάλι να δώσει λύση. Η κατάσταση ούτως ή άλλως είναι κρίσιμη και ο κόσμος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Προσωπικά είμαι αντίθετος με τα διπολικά ερωτήματα που τείνουν να έχουν τα δημοψηφίσματα, όπως αυτό που κατατέθηκε από την κυβέρνηση, γιατί εξακολουθεί να αφήνει θολό το τοπίο τόσο στο επίπεδο των υπαρχόντων προτάσεων από την Ευρώπη και τον πρωθυπουργό, γιατί και οι δύο μιλούν για νέα μνημόνια, όσο και για τη ζωή της επόμενης μέρας.
Άρα το μέγιστο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η αληθινή διαπραγμάτευση που άσκησε κόντρα στο παγκόσμιο κατεστημένο τους τελευταίους 5 μήνες αλλά η έλλειψη ουσιαστικής κουβέντας με το λαό για τα πραγματικά ζητήματα που αναδύονται σήμερα πεντακάθαρα. Η συνέπεια αυτής της έλλειψης ίσως αποδειχθεί ολέθρια, αφού ο κόσμος παραμένει ανενημέρωτος, απληροφόρητος και ανέτοιμος να αποφασίσει «σωστά» επί της ουσίας. Ακόμα και έτσι όμως εμείς ως αριστερά οφείλουμε να διαφυλάξουμε τη δημοκρατία και να της δώσουμε τον άπλετο χώρο που χρειάζεται για να λειτουργήσει δημιουργικά.
Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι θα έπρεπε να πάμε σε ένα δημοψήφισμα δύο γύρων. Στον πρώτο γύρο θα έπρεπε να μπουν όλες οι απόψεις των κομμάτων, οι οποίες θα προέκυπταν μέσα από συζήτηση σε επίπεδο κοινοβουλευτικών ομάδων με βάση τα δεδομένα των σαράντα χρόνων της μεταπολιτευτικής πολιτικής και ιδιαιτέρως των τελευταίων 5 χρόνων (εννοείται ότι θα ήθελα αυτή η συζήτηση να έχει γίνει από τις τοπικές οργανώσεις των κομμάτων σε επίπεδο βάσης αλλά δυστυχώς αυτό απουσιάζει γενικώς από τα μυαλά μας). Στη συνέχεια η μία από τις δύο αυτές επιλογές που θα πλειοψηφούσαν, μετά από ένα δεύτερο εκλογικό γύρο, θα αποτελούσε την πεντακάθαρη κόκκινη γραμμή πίσω από την οποία δεν θα είχε κανείς το δικαίωμα να μπει. Αυτή είναι η ευκαιρία της αριστεράς που δεν θα έπρεπε να χαθεί γιατί η αξιοπρέπεια όλων καθώς επίσης και η έκφραση των πολιτικών θέσεων πρέπει να είναι καθαρές και επιπλέον σεβαστές.
Γιώργος Ανδρεάδης