Πριν μερικές μέρες σε ένα σχολείο του τόπου μας μια δασκάλα πήρε την πρωτοβουλία να γνωρίσει τα εσώψυχα ενός αυτιστικού παιδιού στα υπόλοιπα παιδιά της τάξης της.
Σε συνεργασία με τη δασκάλα της ειδικής αγωγής και τους γονείς του παιδιού ένωσε καρδιές και ανακάτεψε πολύχρωμα συναισθήματα, σύνθεσε μουσικές και έφτιαξε παραδείσους.
Το παιδί μοιράστηκε τις ιδιαιτερότητές του και με θαυμαστή ειλικρίνεια και ωριμότητα ζωγράφισε τη διαφορετικότητά του, χρησιμοποιώντας τα πινέλα της κοινής μας ζωής. Κοινοί φόβοι, χαρές και λύπες άνοιξαν κλειστές πόρτες. Πάνω στις ψυχές των συμμαθητών του ζωγράφισε τον σπουδαιότερο πίνακα της ζωής του, αυτόν της μοιρασιάς.
Το πιο σπουδαίο όμως απ’ όλα ήταν ότι και οι συμμαθητές του παιδιού ανταπέδωσαν τον πλούτο που εισέπραξαν, τον μοιράστηκαν και θα τον κουβαλούν για πάντα μαζί τους.
Αυτή η δασκάλα το Σεπτέμβρη μπορεί να μην είναι κοντά μας. Βλέπετε για αυτό αποφασίζουν άλλοι.
Εγώ νιώθω την μεγάλη ανάγκη να την ευχαριστήσω απ’ τα βάθη της ψυχής μου, γιατί δίδαξε πραγματικά τα παιδιά μας. Επίσης να ευχαριστήσω και τη δασκάλα της ειδικής αγωγής και να πω ένα μεγάλο μπράβο στους γονείς που παρέδωσαν στην κοινωνία μαθήματα μιας τόσο αυτονόητης όσο και ξεχασμένης επικοινωνιακής αξίας και φυσικά μια τεράστια υπόκλιση στο παιδί που τόλμησε να μοιραστεί με τους συμμαθητές του τα ανεκτίμητα συναισθήματά του.
Συγχαρητήρια σε όλους!
Γιώργος Ανδρεάδης