Εδώ και μέρες, οι του σύριζα προσπαθούν σε όλους τους τόνους να μας πείσουν ότι το 3ο μνημόνιο είναι μια επιλογή ανάγκης για τη συνέχεια της ζωής της χώρας. Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι πριν ένα εξάμηνο έλεγαν ακριβώς τα αντίθετα. Πριν λίγες επίσης μέρες, 222 βουλευτές ψήφισαν υπέρ του μνημονίου στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδος μας. Οι πριν και οι μετά «επιτέλους» εναρμονίστηκαν, συμφώνησαν και, απ’ ό,τι φαίνεται, μπορεί και να συμπορευτούν. Και οι 222 ήταν υπέροχοι.
Οι άλλοι, οι υπόλοιποι, συνεχίζουν πεισματικά την υποστήριξη του ΟΧΙ ως τα έσχατα της ύπαρξης. Ευρώ και ζωή δεν μπορούν να συνυπάρξουν για όλους και, για μερικούς από δαύτους, η ζωή ανθεί μόνο μέσα στη γηραιά ανάπηρη ήπειρο, έστω και με δραχμούλα. Βέβαια, αυτοί οι απίθανοι δεν μας λένε πώς θα γίνει αυτό. Ακόμα πιο βέβαια όλοι τους δεν μας λένε τίποτα επί της ουσίας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τι θα βάλουν στη τσέπη τους και πόσο εύκολα ή δύσκολα θα κάτσουν στις πολυθρόνες με τα γυαλιστερά τομάρια. Εδώ λένε κάποιοι ότι βρέθηκαν κλειδωμένες στα συρτάρια της αριστερής κυβέρνησης δικογραφίες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, βαριές βαριές για κάποιους και ουδείς από δαύτους δε λέει τίποτα. Κατά τα άλλα ο σύριζα θα βάλει τέλος στη διαπλοκή. Ε ρε γλέντια!
Ας μας πουν, λοιπόν, οι συριζαίοι τι θα γινόταν, αν πηγαίναμε στη δραχμή; Θα χάναμε τα λεφτά μας εμείς που τα ‘χουμε και μπόλικα; Θα εξαφανιζόταν η αγροτιά; Θα βούλιαζαν οι βάρκες; Θα χάναμε εμείς οι νοικοκυραίοι τις δουλειές μας; Θα καταστρέφονταν οι τράπεζες; Θα γινόταν οι αυτοκτονίες περισσότερες; Θα κλείναν ακόμα πιο πολλά μαγαζιά; Θα μειωνόταν ο τουρισμός; Θα κλείναν τα νοσοκομεία τελείως; Θα τρώγαμε μόνο απ’ τα συσσίτια; Τα παιδιά μας θα πηγαίναν στα σχολειά μας ξυπόλητα; Θα τρώγαμε ο ένας τον άλλο; Θα κυβερνούσαμε την πατρίδα μας εμείς; Θα κυβερνούσαν οι ξένοι, όπως κάνουν ήδη μια πενταετία τώρα; Θα μας πολεμούσαν λυτοί και δεμένοι; Τι στο δαίμονα θα παθαίναμε; Μπορεί κανείς απ’ το σύριζα και τους υπόλοιπους που επέλεξαν το 3ο μνημόνιο να μας απαντήσει;
Και οι άλλοι του ΟΧΙ. Μπορούν να μας πουν τι θα γίνει, άμα βγούμε από την ευρώπη και στείλουμε το ευρώ στον αγύριστο; Θα πάμε σε πόλεμο; Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας σε σχέση με τα τεράστια συμφέροντα του τραγελαφικού, ματαιόπονου και χαλασμένου πλούτου θα άφηνε τη χώρα με το εξαιρετικά πλούσιο υπέδαφος να πορευτεί εν ειρήνη; Και, αν για όλα αυτά, ορέ λεβέντες, δεν έχετε απαντήσεις, γιατί δεν ανοίγετε τη συζήτηση, ώστε ο κόσμος να αποφασίσει ποιον κίνδυνο θέλει να αναλάβει;
Είσαστε τρισάθλιοι χαμερπείς και ψεύτες. Δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν έχετε ούτε αρχή ούτε τέλος. Έχετε μετατρέψει την πολιτική τέχνη σε όργανο διαστρέβλωσης και με το ψέμα οδηγό σας αποπροσανατολίζετε τη σκέψη και λιώνετε μυαλά και συνειδήσεις.
Κι εμείς μωρέ τι είμαστε; Είμαστε πολίτες; Ποιας πολιτείας είμαστε πολίτες; Αυτή η θάλασσα που κολυμπάμε μωρέ εψές ξέβρασε παιδικά κορμιά. Από τα βάθη της αναδύθηκαν παιδικές ψυχές. Παιδιά που γλίστρησαν από τα χέρια ενός πατέρα που αναζητούσε μια καλύτερη τύχη μακριά από την χώρα που τον γέννησε. Μια χώρα που ζει έναν ξενόφερτο πόλεμο, κηρυγμένο από τρισάθλιες πολιτικές μαριονέτες, υπηρέτες του πλούτου και υπό την ανοχή καταναλωτών «πολιτών» σε πλήρη αφασία. Νομίζετε ότι το παιδάκι της φωτογραφίας είναι το μόνο ή το πρώτο; Ξέρετε που στηρίζεται ο καπιταλισμός όλα αυτά τα χρόνια της δήθεν ευημερίας του; Στις παιδικές ζωές που γεμίζουν ένα ποτήρι κρύας σοκολάτας, προσφορά στον ουρανίσκο του καπιτάλα καταναλωτή, ο οποίος ουδόλως νοιάζεται για το πώς έφτασε στο τραπέζι του το γλυκό δηλητήριο. Ο θάνατος πλέον είναι μέσα στο σπίτι μας ορατός, παγερός και αδυσώπητος.
Γιώργος Ανδρεάδης