Χθες ένας
συμπολίτης μας έφυγε από τη ζωή πετώντας… Ωραίος, αλήθεια, θάνατος. Τι πιο
ωραίο απ’ το να πεθαίνει κάποιος στον αέρα! Η Οδύσσεια του συγκεκριμένου μέχρι
να του βγει η ψυχή κράτησε τριάντα (30) ολόκληρες ώρες. Τόσο χρειάστηκε, για να
φτάσει απ’ το Κέντρο Υγείας στον αέρα με προορισμό την Αθήνα και τη σωτηρία που
ποτέ δεν ήρθε, γιατί ήταν αργά. Πριν απ’ αυτό, πέρασε και από τη θάλασσα
δεκαοχτώ ολόκληρες ώρες μετά την μοιραία επίσκεψή του στο Κέντρο μας. Ο
άνθρωπος πέρασε από γη, ύδωρ και αέρα, πριν καταλήξει. Ελλάς το μεγαλείο
σου εν έτει 2015. Όμως
ετούτη η γραφή δεν έχει στόχο ούτε να περιγράψει το γεγονός, ούτε να κάνει λόγο
για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών, ούτε για τα ορφανά που άφησε πίσω
του ο εκλιπών, ούτε φυσικά για το αποδεδειγμένα ανύπαρκτο ελληνικό σύστημα
υγείας, ούτε για το αεροδρομιάκι μας που με τα 35.000.000 € της ελληνικής,
παρακαλώ, πολιτείας «ετοιμάζεται να
μας αλλάξει συθέμελα τη ζωή». Βέβαια αναρωτιέμαι, έτσι «φευγαλέα», πόσο θα αλλάξει η
ζωή του ανθρώπου που έφυγε χθες; Μήπως άραγε το μήκος του διαδρόμου
αποπροσγείωσης του αεροδρομίου κάνει μεγαλύτερη την πόρτα του παραδείσου για
αυτόν;
Γιώργος Ανδρεάδης